Κατσκευή ξύλινης κατοικίας.

Νά 'με λοιπόν πάλι εδώ...
Οι καύσωνες πέρασαν θέλοντας και μη, η ζέστη έχει υποχωρήσει και αυτή σε ανεκτά επίπεδα (αν και τα σπίτια είναι ακόμα φούρνοι αφού τα τσιμέντα έχουν υπερθερμανθεί και αποβάλλουν θερμότητα σιγά - σιγά) και έχει έρθει η ώρα των μεγάλων αποφάσεων για εμένα. Προς το παρόν αφήνω ασχολίαστα όλα τα άλλα μεγάλα ζητήματα (δασικές πυρκαϊές, φαινόμενα θερμοκηπίου, οικολογικές καταστροφές κ.λ.π.) και καταπιάνομαι με κάτι που με απασχολεί αυστηρώς προσωπικά. Και αυτό δεν είναι άλλο από την κατασκευή του δικού μου σπιτιού. Πριν από δύο χρόνια περίπου με την αρραβωνιαστικιά μου αγοράσαμε ένα οικόπεδο λίγο πιο έξω από την πόλη του Πύργου, σε ένα χωριό μόλις 4 χλμ. μακριά και αποφασίσαμε να κτίσουμε εκεί το δικό μας σπίτι. Μετά από πολλές παλινδρομήσεις μεταξύ της συμβατικής κατασκευής (μπετόν, τούβλα κ.λ.π.) και της ξύλινης, αν και το κόστος συνηγορούσε υπέρ της πρώτης λύσης, αποφασίσαμε να υποστούμε την σχετική επιβάρυνση και να προχωρήσουμε στην κατασκευή ενός ξύλινου σπιτιού. Μέχρι τώρα έχουμε επισκεφτεί αρκετά ξύλινα σπίτια και έχουμε μιλήσει με τους ιδιοκτήτες τους, οι οποίοι δήλωναν κατενθουσιασμένοι για την ποιότητα διαβίωσης στο ξύλινο σπίτι σε σχέση με την διαβίωση στο συμβατικό. Μετά από αρκετές επισκέψεις και σε αντιπροσώπους ήρθε η στιγμή να το αποφασίσουμε και εμείς κάνοντας στροφή από την κλασική επιλογή στη δόμηση, προσπαθώντας όσο μπορούμε να αποφύγουμε τις επιπτώσεις στη ζωή μας και στη ζωή των παιδιών μας της επίδρασης του τσιμέντου και γιατί όχι, βοηθώντας και εμείς με την σειρά μας όσο μπορούμε στην όσο το δυνατόν μικρότερη εκπομπή αερίων co2 από την κατασκευή μου και την μετέπειτα λειτουργία της. Στην απόφαση αυτή συνέβαλε (σε μικρό βαθμό βέβαια) και το γεγονός ότι ο αντιπρόσωπος μας δήλωσε ότι από την στιγμή της παραγγελίας χρειάζονται περίπου τέσσερις μήνες για να έχουμε το σπίτι με το κλειδί στο χέρι έτοιμο για κατοίκηση. Βέβαια οι αντιδράσεις από τους γύρω υπάρχουν αρκετές, (έχουμε ακούσει πάμπολες φορές ως επιχείρημα το παραμυθάκι με τα τρία γουρουνάκια που τελικά σώθηκαν χάρη στην κατασκευή του τρίτου με τούβλα, επίσης άλλο κλασικό παράδειγμα είναι αυτό του τύπου : " μα δεν βλέπεις τα ξύλινα παράθυρά πως γίνονται σε 20 χρόνια? το σπίτι θα κρατήσει περισσότερο νομίζεις?"), πράγμα μάλλον φυσιολογικό, αφού ο τρόπος αυτός δόμησης είναι σχεδόν άγνωστος στην χώρα μας και πολύ περισσότερο δε στην περιοχή μου. Όμως κατά την δική μου άποψη, θεωρώ ότι και ομορφότερο είναι το ξύλινο σπίτι και πιο υγιεινό είναι και πιο ασφαλές στο σεισμό είναι και πέραν όλων μου αρέσει και πάρα πολύ η ιδέα του να μένω σε ένα ξύλινο σπίτι. Ελπίζουμε βέβαια να δικαιωθούμε για την επιλογή μας, αλλά όπως και να έχει είναι η δική μας απόφαση για την δική μας ζωή, την οποία απόφασή μας υπερασπιζόμαστε και δεχόμαστε το γεγονός ότι μπορεί να έχουμε κάνει και λάθος και να μην ισχύει τίποτα από όσα μας έχουν πει. Αλλά αυτό μάλλον θα χρειαστούν κάποια χρόνια για να αποδειχτεί. Αυτά προς το παρόν σε ότι αφορά την κατασκευή του σπιτιού. Κατά το στάδιο της κατασκευής ίσως να ανεβάσω και κάποιες φωτογραφίες, θα δούμε...

Καύσωνα... συνέχεια

Ώρα 09:45
Ο καύσωνας καλά κρατεί ακόμα, αν και η ΕΜΥ προβλέπει απο αύριο πτώση της θερμοκρασίας. Βέβαια πέρα από τα μύρια όσα προβλήματα και βάσανα μας προκαλεί, φέρνει και μερικές θετικές "παρενέργειες".
Ο γυναικείος πληθυσμός μην αντέχοντας τις υψηλές θερμοκρασίες (όπως όλοι μας άλλωστε), φορά ότι πιο ανάλαφρο και αέρινο διαθέτει στην γκαρνταρόμπα του, εξάπτοντας την φαντασία μας και ανεβάζοντας την λίμπιντό μας στα ύψη (μαζί με τον υδράργυρο).
Πέραν αυτού, τα σπίτια στην πόλη γίνονται ανυπόφορα, η διαβίωση μέσα σε όσα δεν διαθέτουν μηχάνημα κλιματισμού κόλαση και η αναζήτηση δροσιάς επιτακτική ανάγκη.
Κάθε χρόνο το τσιμέντο στις πόλεις αυξάνεται με ρυθμούς αριθμητικής (ή μήπως γεωμετρικής;) προόδου, το πράσινο μειώνεται με αντίστοιχους ρυθμούς και η ποιότητα ζωής υποβαθμίζεται αντί να αναβαθμίζεται.
Και εμείς προκειμένου να την βελτιώσουμε θα κτίσουμε και άλλες πολυκατοικίες, για να τις ψύξουμε θα τοποθετήσουμε και άλλα κλιματιστικά τα οποία θα επιβαρύνουν και άλλο το περιβάλλον και θα επιδεινώνουν το φαινόμενο του θερμοκηπίου και ο φαύλος κύκλος θα συνεχίζεται εσαεί. Για να αλλάξει κάτι στη ζωή μας πρέπει πρώτα απ' όλα να αλλάξουμε στάση απέναντι στη φύση και στη ζωή εμείς. Δεν γίνεται απ' τη μια να ζητάμε όλο και περισσότερα και απ' την άλλη να κατηγορούμε τους άλλους για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει ο πλανήτης και η ζωή μας κατ' επέκταση. Για να δροσίσει ο πλανήτης χρειάζεται πράσινο, το οποίο απ' την άλλη πρέπει να καταστραφεί προκειμένου να χτίσουμε την πολυτελέστατη βίλα μας πάνω στο βουνό (γιατί πρέπει να έχουμε και θέα και καθαρό αέρα και να μην υπάρχει υγρασία κ.λ.π.) η οποία θέλει και 2 στρέμματα κήπο γύρω γύρω για να βάλουμε και το γκαζόν μας, το οποίο για να ποτίσουμε θέλουμε άφθονες ποσότητες νερού που θα σπαταλήσουμε, ενώ στην Αφρική διψάνε και το πόσιμο νερό έχει μεγαλύτερη αξία από το χρυσό και τα διαμάντια. Για να πάμε στη βίλα μας τώρα, απαιτούμε από τον Δήμο (ε, τσάμπα είχαμε ψηφίσει τον δήμαρχο;) να μας ασφαλτοστρώσει το δρόμο και βέβαια θα πάρουμε και ένα ακόμα αυτοκίνητο γιατί το ένα δεν μας φτάνει (επιβαρύνοντας ακόμα περισσότερο το περιβάλλον) και ούτο καθ' εξής. Μπορούμε όλοι να αλλάξουμε κάποιες από τις συνήθειές μας προκειμένου να κάνουμε καλύτερη τη ζωή μας. Μια ματιά ΕΔΩ θα μας αποκαλύψει αρκετά Μάλλον πρέπει να σταματήσω εδώ όμως γιατί θα μπορούσα να γράφω για ώρες χωρίς να έχω καταφέρει να πω όλα όσα θέλω να πω.
Καταρχήν χρειάζεται πολιτική βούληση (που σίγουρα δεν υπαρχει), κατά δεύτερον χρειάζεται συλλογική δράση (που υπάρχει αλλά δεν φτάνει) και επίσης χρειάζεται περιβαλλοντική συνείδηση που αποκτάται μόνο με σωστή εκπαίδευση από το σχολείο ακόμα.
Όσο και αν φωνάζει η Greenpeace δεν φτάνει για να μας αφυπνίσει όλους εμάς τους υπόλοιπους που η περιβαλλοντική μας συνείδηση και επαγρύπνηση διαρκεί για μια ώρα περίπου αφού δούμε κάτι στην τηλεόραση ή διαβάσουμε κάτι στην εφημερίδα. Ας ξυπνήσουμε όλοι για να μπορούμε τελικά να κοιμόμαστε ήσυχοι (και στη δροσιά) όλοι. Και πάνω απ' όλα ας κάνουμε κάτι ΟΛΟΙ. Μην λέμε εγώ θα το κάνω; ας το κάνει κάποιος άλλος, δεν θα χαθεί και ο κόσμος αν δεν συμμετέχω και εγώ. Και μην ξεχνάμε πως και για τους άλλους εμείς είμαστε πάλι οι "άλλοι". Άντε και καλές δροσιές...

Zέστη...στο δρόμο.

Αυτό το Σαββατοκύριακο η ζέστη ήταν αφόρητη. Καύσωνας! Και τα μέτρα της τροχαίας σε εφαρμογή. Στους δρόμους πλέον οι περισσότεροι οδηγοί κινούνται με πιό μικρές ταχύτητες. Όλοι προσπαθούν να αποφύγουν να τους σταματήσουν σε κάποιο μπλόκο. Παρόλα αυτά υπάρχουν και αυτοί που μάλλον δεν πτοήθηκαν καθόλου ούτε από τα πιό αυστηρά μέτρα, ούτε από τις στατιστικές για τα τροχαία στην χώρα μας, ούτε από τίποτα άλλο και συνεχίζουν να κινούνται στον δρόμο όχι μόνο σαν να είναι οι μόνοι χρήστες του (δικαίωμά τους), αλλά σαν να μην πρέπει να κινείται κανένας άλλος σε αυτόν. Για λίγο κράτει εσείς με τις "αμαξάρες" των 2000 c.c. και άνω, για λίγο κράτει εσείς οι "γρήγοροι", ο δρόμος ανήκει σε όλους και όλοι έχουν δικαίωμα να τον χρησιμοποιούν είτε πάνε με 80 χ.α.ω. με τη "σακαράκα" τους, είτε με 180 χ.α.ω. με την "αμαξάρα" τους. Δεν υπάρχει λόγος βιασύνης. Ο συνολικός χρόνος που κερδίζεις σε ένα ταξίδι προσπερνώντας επικίνδυνα, πάνω σε στροφές, προσπερνώντας δυο-τρείς ή τέσσερις ταυτόχρονα, δεν είναι πάνω από 5-7 λεπτά. Αλλά άν γίνει ένα λάθος; Άστο καλύτερα. Ακόμα και αν δεν είστε του "πάω αργά για να φτάσω γρήγορα" τουλάχιστον γίνετε του "πάω όσο πιο προσεκτικά γίνεται για να φτάσω σίγουρα".
Η κατάσταση εκεί έξω είναι αφόρητη. Και ειδικά όταν πρόκειται για τις λεγόμενες εθνικές οδούς, είναι ακόμα χειρότερα. Το τι βλέπεις...
Και ειδικότερα από τους οδηγούς των μεγάλων αστικών κέντρων. Όχι ότι και εμείς οι υπόλοιποι είμαστε καλύτεροι, αλλά αυτοί είναι άλλο πράγμα. Έχουν -οι περισσότεροι, μην τους βάζουμε όλους στο τσουβάλι- την συμπεριφορά αγριμιού που έχει σπάσει τα δεσμά του. Τους βλέπουν όλους σαν εχθρούς. Και δυστυχώς συνεχίζουν να οδηγούν με τον τρόπο που έχουν συνηθίσει μέσα στις μεγαλουπόλεις και εκτός αυτών. Επαναλαμβάνω ότι δεν είναι μόνο αυτοί κακοί ή μόνο αυτοί επικίνδυνοι. Απλά μπορείς και διακρίνεις στον τρόπο που οδηγούν, την νοοτροπία του ανθρώπου που κινείται κάθε μέρα μέσα σε ένα μεγάλο αστικό κέντρο. Βέβαια και οι δρόμοι δεν πάνε πίσω. Κακοσχεδιασμένοι, κακοδιατηρημένοι, επικίνδυνοι από μόνοι τους, αλλά αυτούς τους ξέρεις πως είναι έτσι. Και αφού τους ξέρεις, γιατί εσύ κινείσαι έτσι όπως κινείσαι? Η δικαιολογία του κακού δρόμου θα έπρεπε να χρησιμοποιείται μόνο από την αντιπολίτευση για να ψέξει την κυβέρνηση για αδυναμία παραγωγής έργου και όχι για να δικαιολογεί τα δικά μας λάθη κατά την οδήγηση. Είναι σαν να κατηγορείς τον καιρό που χιόνισε, αν πας χειμώνα χωρίς αλυσίδες στο Πήλιο και αποκλειστείς. Έτσι είναι, τον δρόμο τον ξέρεις πως είναι, από 'κει και πέρα είναι δικό σου θέμα να κινηθείς σύμφωνα με το πως σου επιτρέπει ο δρόμος και οχι με το πως σου επιτρέπουν οι ίπποι του αυτοκινήτου σου ή η αυτοπεποίθησή σου και ο εγωϊσμός σου...
Σύνεση και σεβασμός. Και με περισσότερο βάρος στον σεβασμό. Τόσο για τους άλλους, όσο και για την ίδια μας τη ζωή. Γιατί πιθανότατα κάπου έχουμε "χάσει την μπάλα" κατά τα κοινώς λεγόμενα. Αλλά αυτό μάλλον πρέπει να γίνει ένα θέμα για άλλο άρθρο. Αυτά προς το παρόν.
Να είστε όλοι καλά...

Το πρώτο μου post.

21 Ιουνίου 2007
Καλημέρα σας,
Αυτό είναι το πρώτο μου κείμενο και σαν μόνο σκοπό του έχει να κάνει γνωστή την παρουσία μου στο χώρο των ιστολογίων (blogs κατά το ελληνικότερον!).
Υπάρχουν αρκετά πράγματα τα οποία θα ήθελα κατά καιρούς να εκφράσω και πολύ σύντομα θα ξεκινήσω με κάποια από αυτά.
Προς το παρόν δεν θα γράψω κάτι άλλο μια και ο καιρός είναι πολύ ζεστός (σχεδόν καύσωνας) και δεν ενδύκνειται για εργασία μπροστά στον Η/Υ.
Αναμείνατε στην οθόνη σας για περισσότερα...