Zέστη...στο δρόμο.

Αυτό το Σαββατοκύριακο η ζέστη ήταν αφόρητη. Καύσωνας! Και τα μέτρα της τροχαίας σε εφαρμογή. Στους δρόμους πλέον οι περισσότεροι οδηγοί κινούνται με πιό μικρές ταχύτητες. Όλοι προσπαθούν να αποφύγουν να τους σταματήσουν σε κάποιο μπλόκο. Παρόλα αυτά υπάρχουν και αυτοί που μάλλον δεν πτοήθηκαν καθόλου ούτε από τα πιό αυστηρά μέτρα, ούτε από τις στατιστικές για τα τροχαία στην χώρα μας, ούτε από τίποτα άλλο και συνεχίζουν να κινούνται στον δρόμο όχι μόνο σαν να είναι οι μόνοι χρήστες του (δικαίωμά τους), αλλά σαν να μην πρέπει να κινείται κανένας άλλος σε αυτόν. Για λίγο κράτει εσείς με τις "αμαξάρες" των 2000 c.c. και άνω, για λίγο κράτει εσείς οι "γρήγοροι", ο δρόμος ανήκει σε όλους και όλοι έχουν δικαίωμα να τον χρησιμοποιούν είτε πάνε με 80 χ.α.ω. με τη "σακαράκα" τους, είτε με 180 χ.α.ω. με την "αμαξάρα" τους. Δεν υπάρχει λόγος βιασύνης. Ο συνολικός χρόνος που κερδίζεις σε ένα ταξίδι προσπερνώντας επικίνδυνα, πάνω σε στροφές, προσπερνώντας δυο-τρείς ή τέσσερις ταυτόχρονα, δεν είναι πάνω από 5-7 λεπτά. Αλλά άν γίνει ένα λάθος; Άστο καλύτερα. Ακόμα και αν δεν είστε του "πάω αργά για να φτάσω γρήγορα" τουλάχιστον γίνετε του "πάω όσο πιο προσεκτικά γίνεται για να φτάσω σίγουρα".
Η κατάσταση εκεί έξω είναι αφόρητη. Και ειδικά όταν πρόκειται για τις λεγόμενες εθνικές οδούς, είναι ακόμα χειρότερα. Το τι βλέπεις...
Και ειδικότερα από τους οδηγούς των μεγάλων αστικών κέντρων. Όχι ότι και εμείς οι υπόλοιποι είμαστε καλύτεροι, αλλά αυτοί είναι άλλο πράγμα. Έχουν -οι περισσότεροι, μην τους βάζουμε όλους στο τσουβάλι- την συμπεριφορά αγριμιού που έχει σπάσει τα δεσμά του. Τους βλέπουν όλους σαν εχθρούς. Και δυστυχώς συνεχίζουν να οδηγούν με τον τρόπο που έχουν συνηθίσει μέσα στις μεγαλουπόλεις και εκτός αυτών. Επαναλαμβάνω ότι δεν είναι μόνο αυτοί κακοί ή μόνο αυτοί επικίνδυνοι. Απλά μπορείς και διακρίνεις στον τρόπο που οδηγούν, την νοοτροπία του ανθρώπου που κινείται κάθε μέρα μέσα σε ένα μεγάλο αστικό κέντρο. Βέβαια και οι δρόμοι δεν πάνε πίσω. Κακοσχεδιασμένοι, κακοδιατηρημένοι, επικίνδυνοι από μόνοι τους, αλλά αυτούς τους ξέρεις πως είναι έτσι. Και αφού τους ξέρεις, γιατί εσύ κινείσαι έτσι όπως κινείσαι? Η δικαιολογία του κακού δρόμου θα έπρεπε να χρησιμοποιείται μόνο από την αντιπολίτευση για να ψέξει την κυβέρνηση για αδυναμία παραγωγής έργου και όχι για να δικαιολογεί τα δικά μας λάθη κατά την οδήγηση. Είναι σαν να κατηγορείς τον καιρό που χιόνισε, αν πας χειμώνα χωρίς αλυσίδες στο Πήλιο και αποκλειστείς. Έτσι είναι, τον δρόμο τον ξέρεις πως είναι, από 'κει και πέρα είναι δικό σου θέμα να κινηθείς σύμφωνα με το πως σου επιτρέπει ο δρόμος και οχι με το πως σου επιτρέπουν οι ίπποι του αυτοκινήτου σου ή η αυτοπεποίθησή σου και ο εγωϊσμός σου...
Σύνεση και σεβασμός. Και με περισσότερο βάρος στον σεβασμό. Τόσο για τους άλλους, όσο και για την ίδια μας τη ζωή. Γιατί πιθανότατα κάπου έχουμε "χάσει την μπάλα" κατά τα κοινώς λεγόμενα. Αλλά αυτό μάλλον πρέπει να γίνει ένα θέμα για άλλο άρθρο. Αυτά προς το παρόν.
Να είστε όλοι καλά...