Εθνικό σύστημα υγείας.

Χθες χρειάστηκε να επισκεφτώ το νοσοκομείο ως υποστήριξη σε συγγενικό μου πρόσωπο που χρειάστηκε να κάνει εισαγωγή λόγω στομαχικού άλγους. 

Κατά το «ένας εργαζόμενος ανά οικογένεια» του Παπανδρέου, είμαστε στο «ένα νοσοκομείο ανά νομό» των Άδωνι και Βορίδη. Όποιος έχει βρεθεί βράδυ σε νοσοκομείο μπορεί να με καταλάβει. Ο κόσμος να έρχεται συνεχώς στα επείγοντα, από ατυχήματα, στραμπουλήγματα, κοψίματα ως και πιο σοβαρά περιστατικά. 

Γιατροί και νοσηλευτικό προσωπικό στα όριά τους, τόσο από την πληθώρα περιστατικών που καλούνται να εξυπηρετήσουν και να τρέχουν γύρω - γύρω, από τη μια αίθουσα στην άλλη για να τα προλάβουν όλα, όσο και από τις πολλαπλές ημέρες εφημερίας χωρίς ενδιάμεση ξεκούραση. 

Τα κρεβάτια στα επείγοντα να είναι γεμάτα κόσμο και να χρειάζεται να σηκωθούν όσοι ήταν πιο ελαφριά περιστατικά, για να γίνει χώρος για τα πιο βαριά περιστατικά, αλλά παρόλα αυτά το προσωπικό να δίνει τον καλύτερο εαυτό του. 

Ελάχιστες φορές έχει χρειαστεί να πάω σε νοσοκομείο και εύχομαι να μην ξαναπάω, αν είναι δυνατόν, είτε σαν ασθενής είτε σαν επισκέπτης. 

Αυτό όμως που θα ήθελα να τονίσω είναι πως αν αυτό το πράγμα που λέγεται σύστημα υγείας, στέκεται ακόμα όρθιο, είναι γιατί μερικοί άνθρωποι, πέρα από τη δουλειά τους δίνουν σε αυτό το σύστημα και ένα κομμάτι της ψυχής τους. 

Το ξέρω πως ο καθένας που πάει στο νοσοκομείο, βλέπει τα πράγματα από την δική του σκοπιά και θεωρεί το δικό του θέμα και πρόβλημα ως το πιο σημαντικό όλων και ζητά την αμέριστη προσοχή του προσωπικού. Όμως αν καθίσουμε λίγο παράμερα και δούμε για λίγο την γενική εικόνα, τον αγώνα όλου αυτού του προσωπικού κόντρα στις αντιξοότητες για να κάνει ότι καλύτερο μπορεί για όλους όσοι έφτασαν εκεί με μικρό ή μεγάλο πρόβλημα, δεν μπορεί παρά να θαυμάσει και να συγχαρεί όλους όσοι αγωνίζονται εκεί. 

Γιατί για αυτούς είναι ένας καθημερινός αγώνας, εγώ και οι περισσότεροι ίσως από τους επισκέπτες, πήγαμε εκεί και φύγαμε εντός δίωρου, αλλά για το προσωπικό ο αγώνας δεν σταμάτησε και δεν σταματά ούτε λεπτό.

Δεν θέλω να πω άλλα, απλά να εκφράσω τον απέραντο θαυμασμό μου για αυτά τα άτομα που παλεύουν εκεί νυχθημερόν στην εξαθλιωμένη Ελλάδα των πουλημένων πολιτικών και των μνημονίων.