Πένες ή όπως λέμε εργαλεία γραφής.

Πάντα ήθελα να βελτιώσω τον γραφικό μου χαρακτήρα. 

Πάντα έβλεπα ωραία (όχι απαραίτητα καλλιγραφικά) γράμματα και έλεγα πως θέλω να μπορώ να γράφω και εγώ έτσι. 

Έβλεπα και τις διαφημίσεις από τις πένες στα περιοδικά και τις ζήλευα. Ήθελα και εγώ να αποκτήσω μια. Αλλά είχα πάντα την στρεβλή εντύπωση πως η πένα είναι κάτι που έχει κάποιος στο γραφείο του αφενός μεν για να του δίνει κύρος και αίγλη στα μάτια των αδαών αφετέρου δε για να υπογράφει βαρυσήμαντα έγγραφα, συνεπώς δεν ήταν κάτι για τους κοινούς θνητούς. 

Κάποια στιγμή όμως το έψαξα λίγο παραπάνω, ξέθαψα και από τα συρτάρια μου μια πένα που μου είχαν κάνει δώρο το 2003 και έτσι κάπως «κόλλησα» το μικρόβιο της πένας. 

Σε λιγότερο από ένα χρόνο λοιπόν που ασχολούμαι, έχω κάνει μια μικρή συλλογή, ίσως όχι το αξιόλογο στα μάτια των σοβαρών συλλεκτών ή των κατόχων τέτοιων ακριβών εργαλείων γραφής, αλλά όπως και να έχει εγώ είμαι περήφανος έστω και για αυτές τις φθηνές μου πένες. 

Είναι πολύ ιδιαίτερο χόμπi θα έλεγα, αφού απαιτείται προσωπική ενασχόληση για κάθε μια πένα καθώς δεν διαθέτουν την ανεξαρτησία και την αυτονομία των στυλογράφων διαρκείας μίας χρήσης που ως επί το πλείστον έχουν κατακλύσει την αγορά και έχουν έτσι εξοστρακίσει τις πένες από τη ζωή μας και από το χέρι μας. Από την άλλη εμένα προσωπικά με μαγεύει το γεγονός ότι πρέπει να ασχοληθώ με την πένα μου, να την γεμίσω με μελάνι, όταν αυτό τελειώσει να την καθαρίσω για να την έχω έτοιμη αν δεν την χρησιμοποιήσω αμέσως, αλλά και το γεγονός ότι μπορώ να αγοράσω μπουκαλάκια με μελάνι και να μεταφέρει έτσι νοητικά τουλάχιστον στις εποχές που η γραφή έκανε τα πρώτα βήματα της. 

Επίσης μου δίνει την δυνατότητα να δοκιμάσω μελάνια και αποχρώσεις που δεν είναι διαθέσιμες στα στυλό διαρκείας. Αλλά και ο τρόπος γραφής μου θέλει να συμμορφωθεί κατά κάποιο τρόπο ώστε να συμβαδίζει με αυτό το ιδιαίτερο εργαλείο γραφής.

Πρέπει να συνηθίσω να γράφω απαλά χωρίς να πιέζω τη μύτη στο χαρτί (όπως μας έλεγαν οι δάσκαλοί μας στο δημοτικό ακόμα, όταν μαθαίναμε να γράφουμε) και βέβαια να κρατάω την πένα με μια συγκεκριμένη γωνία καθώς η μύτη της δεν γράφει όπως και να την κρατήσεις όπως γίνεται με τα στυλό διαρκείας. 

Επίσης για τις πένες τις επονομαζόμενες και demonstrator (δηλαδή τις διάφανες πένες που βλέπεις το μελάνι μέσα στην πένα) απέκτησα μια ιδιαίτερη λατρεία καθώς τις θεωρώ εξαιρετικά όμορφες και συναρπαστικό το γεγονός ότι μπορώ να βλέπω το μελάνι καθώς ρέει και χρωματίζει το ίδιο και την (διάφανη) πένα. Στο διαδίκτυο τέλος υπάρχει αρκετό υλικό για όποιον (σαν και εμένα) ενδιαφέρεται να μάθει για τις πένες, μια απλή αναζήτηση με τους όρους «πένες γραφής» ή «fountain pen» στα αγγλικά θα μας δώσει αρκετό υλικό για μελέτη και βέβαια υπάρχουν και αρκετά βιντεάκια στο youtube που μπορεί καθένας να δει και να μάθει ότι θέλει σχετικά με το αντικείμενο. 

Τέλος το καλό είναι πως οι πένες δεν είναι και τόσο ακριβές όσο θεωρούσα πως είναι αρχικά. Ειδικά για όποιους κάνουν ηλεκτρονικές αγορές οι κινέζοι έχουν κάνει και εδώ το θαύμα τους και μάρκες όπως οι Jinhao, WingSung, Baoer, Hero, Duke έχουν αξιόλογα μοντέλα που αξίζει να κοιτάξει κανείς για πρώτη πένα. 

Βέβαια για όσους δεν έχουν αυτή τη δυνατότητα και η ελληνική αγορά προσφέρει κάποια αξιόλογα μοντέλα που μπορεί να κοιτάξει κανένας για να πάρει μια καλή πένα για πρώτη επαφή με το χόμπι χωρίς να τινάξει και τον προϋπολογισμό του στον αέρα. Parker, Pilot, Pelikan, Lamy, TWSBI αποτελούν καλές επιλογές χωρίς να περιορίζεται κανείς σε αυτές μόνο. 

Περί της υπάρξεως ο λόγος...

Αλήθεια γιατί ζούμε? 

Εγώ γιατί ζω?

Εντάξει η απλή απάντηση είναι γιατί δημιουργήθηκα από δυο κύτταρα και έπειτα γεννήθηκα και ήρθα σε αυτόν τον κόσμο από την μητέρα μου και επίσης γιατί από κάποια διαβολική σύμπτωση έχω επιβιώσει μέχρι τώρα (όπως άλλωστε και εκατομμύρια άλλοι στην ηλικία μου), ενώ αντίθετα άλλοι πολλοί ακόμα που ξεκίνησαν σαν εμένα, δεν τα έχουν καταφέρει. 

Ζω λοιπόν χάρη σε μια σειρά ευνοϊκών συμπτώσεων (ή μάλλον επιβιώνω χάρη σε αυτές), αλλά το ερώτημα παραμένει:

ΓΙΑΤΙ ΖΩ? 

Ποιος είναι ο σκοπός πίσω από την επιβίωσή μου? Υπάρχει άραγε τέτοιος? Υπάρχει άραγε κάποια φυσική ανάγκη (ή άλλου τύπου) μέσα στη συνέχεια του σύμπαντος που κάνει απαραίτητη την επιβίωσή μου ή απλά είναι και αυτό ένα ακόμα τυχαίο γεγονός? Ζω γιατί υπάρχει ανάγκη να ζήσω, γιατί η ύπαρξη και η επιβίωσή μου εξυπηρετεί ένα σκοπό ή μήπως ζω γιατί απλά δεν έχει τύχει να πεθάνω? Τι προσφέρω με την ζωή μου στους άλλους και στον κόσμο (σύμπαν)? Μια ζωή που σπαταλιέται στο δίπτυχο σπίτι – δουλειά, δουλειά – σπίτι, προσφέρει άραγε κάτι ουσιαστικό ? 

Υπάρχω γιατί έχει νόημα να υπάρχω ή απλά από τύχη? 

Και αν έχει νόημα η ύπαρξή μας, έχει νόημα η ύπαρξη όλων μας? Κάθε ενός μεμονωμένου ανθρώπου που γεννιέται πάνω σε αυτόν τον πλανήτη? Και από την άλλη τι γίνεται με τον θάνατο τόσων ανθρώπων κάθε μέρα? Ο θάνατος τόσων ανθρώπων νέων, τόσων παιδιών και όχι μόνο πως δικαιολογείται άραγε? Έχουν και αυτοί οι θάνατοι νόημα και σκοπό? Όλα βασίζονται σε ένα ουράνιο – κοσμικό – θεϊκό σχέδιο ή είναι από την άλλη μια σειρά τυχαίων γεγονότων? 

Η ζωή και ο θάνατός μας εξυπηρετούν τελικά κάτι ή έχουν τόση σημασία για το σύμπαν όση έχει και για εμάς μια τρίχα από τα μαλλιά μας, αν δηλαδή θα μείνει στο κεφάλι μας ή όχι ή αν ένα κύτταρό μας θα παραμείνει στην επιφάνεια της επιδερμίδας μας ή θα αποκολληθεί και θα πέσει?  Μια τρίχα στο κεφάλι μας δεν κάνει διαφορά αν θα μας μείνει ή αν θα μας πέσει ακόμα και αν το σύνολό τους είναι ας πούμε 15 τρίχες όλες και όλες. Προφανώς αυτό αλλάζει αν αντί για μια τρίχα χάσουμε έναν σημαντικό αριθμό ας πούμε π.χ. τις μισές τρίχες. Αλλά όταν μιλάμε για τη μία? Ποια είναι η σημασία της ? Τι ρόλο παίζει και τι σημασία έχει μια μεμονωμένη τρίχα ? Ή μήπως το ότι το σύνολο δεν είναι παρά μια συγκέντρωση μεμονωμένων τριχών κάνει και την μια ξεχωριστή? Γιατί και το σύνολο τι είναι? Η ομαδοποίηση, η συνένωση των ατόμων είναι. Μήπως όμως η σημαντικότητα του συνόλου υπερισχύει τελικά της ασημαντότητας της μονάδας ? 

Και από την άλλη το ότι η μονάδα έχει ισχύ μόνο μέσα στο σύνολο, τι αξία δίνει στην ίδια τη μονάδα? Από όλα τα παραπάνω τείνω στην λογική της τυχαιότητας. Δεν μπορώ να σκεφτώ ένα λογικό επιχείρημα που να στηρίζει την άποψη πως όλα γίνονται βάσει σχεδίου, πιο λογικό μου φαίνεται πως όλα συμβαίνουν γιατί τυχαίνει να συμβούν. Εξάλλου και στη ζωή μας αν το καλοσκεφτούμε, όσο και αν μας φαίνεται παράδοξο, όλα θέμα τυχαίων επιλογών είναι, όσο και αν νομίζουμε πως έχουμε έλεγχο πάνω στο τι συμβαίνει.