Γηράσκω αεί διδασκόμενος.

Η αξία της μάθησης είναι αδιαμφισβήτητη, αυτό ακριβώς μας λέει το γνωμικό αυτό.

Ότι το να μαθαίνεις δεν έχει ηλικία, η ανάγκη του πνεύματος για τροφή είναι η ίδια με την ανάγκη του οργανισμού για τροφή.

Και η φυσική τροφή μπορεί να σε συντηρεί στη ζωή, η πνευματική όμως σε αναβαθμίζει.

Θες με γοργά βήματα, θες αργά αλλά σταθερά, το σίγουρο είναι πως το κάνει.

Και ένας από τους καλύτερους τρόπους για να μάθεις, είναι να διαβάζεις.

Το ερώτημα που γεννιέται αμέσως μετά είναι το “τι να διαβάσω;” Τι να διαβάσεις; Ξεκίνα από τα βασικά. Ή για αρχή ξεκίνα με ότι σου αρέσει.

Σου αρέσει να βλέπεις ταινίες επιστημονικής φαντασίας; Ξεκίνα να διαβάζεις τέτοια βιβλία. Σου αρέσει κάτι άλλο; Σίγουρα θα βρεις αντίστοιχη κατηγορία βιβλίων για να “ταΐσεις” το πνεύμα σου.

Το παν είναι να κάνεις την αρχή και βέβαια να αποφασίσεις να συνεχίσεις.

Εγώ όσο ήμουν νεαρός (και μιλάω ακόμα και για την εποχή που σπούδαζα), δεν είχα καλή σχέση με τα βιβλία ή μάλλον με την λογοτεχνία να το πω έτσι. Σκεφτόμουν με το αφελές μυαλουδάκι μου, “μα τι έχει να μου προσφέρει μια ιστοριούλα όσο και αν είναι καλογραμμένη; Τι θα κερδίσω; τι θα ωφεληθώ; γιατί να σπαταλήσω τόσο χρόνο μόνο και μόνο για να διαβάσω κάτι τέτοιο; γιατί να μην αφιερώσω αυτόν μου τον χρόνο στους φίλους και στις παρέες μου περνώντας όσο καλύτερα μπορώ;” Έβλεπα το διάβασμα ενός λογοτεχνικού βιβλίου ως χάσιμο χρόνου.

Ώσπου μια μέρα, αναγκασμένος να περιμένω στην βιβλιοθήκη του ΤΕΙ κάποιες ώρες μέχρι το επόμενο εργαστήριο και ενώ έξω μια βροχή με απέτρεπε από το να το κουνήσω από εκεί και μη έχοντας τι άλλο να κάνω, λέω, δεν ρίχνω μια ματιά να δω τι άλλα βιβλία έχει εκτός από τα σχετικά με τα μαθήματά μου;

Και να σκεφτείς πως τότε είχα άγνοια ακόμα και των σημαντικών συγγραφέων του κόσμου τούτου και ως επί το πλείστον γνώριζα αυτούς που τα ονόματά τους αναφέρονταν για οποιονδήποτε λόγο στα ΜΜΕ της εποχής εκείνης (τηλεόραση και ραδιόφωνο κυρίως).

Έτσι λοιπόν χαζεύοντας τις ράχες των βιβλίων που περίμεναν το ζεστό χέρι του βιβλιόφιλου να τις χαϊδέψει στοργικά και να τις τραβήξει από τον σωρό διαλέγοντάς τες και δίνοντάς τους σημασία, έπεσε το μάτι μου στο βιβλίο του Ουμπέρτο Εκο “Το νησί της προηγούμενης ημέρας”. Είχα προσπεράσει ήδη αρκετά αξιόλογα βιβλία (η βιβλιοθήκη του ΤΕΙ ήταν αρκετά πλούσια στον τομέα αυτό) αλλά αυτό μου κίνησε το ενδιαφέρον. Εκο, γνωστό όνομα λέω, άρα καλά θα γράφει αυτός και σίγουρα ήταν ένας συγγραφέας που ακούγονταν αρκετά και μου ήταν και εμένα του άσχετου ακόμα αρκετά γνωστός και ο τίτλος του βιβλίου δεν με άφησε ασυγκίνητο. Τι είναι αυτό άραγε; γιατί της προηγούμενης ημέρας; Στο κάτω κάτω αν είναι να με δει κάποιος να χάνω τον χρόνο μου εκεί μέσα διαβάζοντας λογοτεχνία, ας με δει να διαβάζω κάποιον γνωστό συγγραφέα που θα μπορεί ίσως και αυτός να αναγνωρίσει και όχι κανέναν παρακατιανό.

Στην αρχή είπα να διαβάσω έτσι λίγο για να περάσουν οι ώρες μου, αφού ήμουν σχεδόν σίγουρος πως δεν υπήρχε περίπτωση να μου αρέσει το διάβασμα και να κολλήσω με αυτό.

Όμως τι πράγμα ήταν αυτό; Τι μαγεία; Πως με κράτησε έτσι κολλημένο;

Μέσα στα χέρια μου είχα ένα μαγικό αντικείμενο.

Τι τηλεόραση και μπούρδες; Εδώ με αυτό το μαγικό μου πραγματάκι μπορούσα να φτιάξω ότι επιθυμούσα. Διάβαζα μια πρόταση, μου έδινε το βασικό ερέθισμα και αμέσως το μυαλό μου άρχιζε να σχεδιάζει, να σχεδιάζει κόσμους, ανθρώπους, ζώα, πράγματα, να αγωνιά με την αγωνία των πρωταγωνιστών, να ταξιδεύει μαζί τους, να ελπίζει μαζί τους, να πονά μαζί τους. Αυτό ήταν η αρχή του ταξιδιού για εμένα, στον μαγικό κόσμο της λογοτεχνίας. Θυμάμαι πως από το άγχος μου μην την επόμενη φορά που πάω δεν είναι εκεί και κάποιος άλλος το έχει πάρει, το έβαζα λίγο παραδίπλα από την θέση του, ανάμεσα σε λίγο μεγαλύτερα βιβλία ώστε να μην πολυφαίνεται. Αυτό το βιβλίο δεν το διάβασα, αυτό το βιβλίο το ρούφηξα. Με την παραμικρή ευκαιρία πλέον πήγαινα στην βιβλιοθήκη να διαβάσω το βιβλίο μου ώσπου να το τελειώσω. Και έκτοτε η πόρτα αυτή που μου άνοιξε προς τον μαγικό κόσμο της λογοτεχνίας δεν ξανάκλεισε ποτέ. Από τότε συνεχίζω ακόμα το υπέροχο αυτό ταξίδι στους κόσμους του βιβλίου, με οδηγό τις μικρές μαύρες σειρές από στοιχεία που στοιβάζονται μαζί, ομαδοποιούνται σε προτάσεις και σειρές και κατόπιν σε παραγράφους και σελίδες ώσπου να δημιουργήσουν ένα ολόκληρο βιβλίο, έναν ολόκληρο ξεχωριστό κόσμο κάθε φορά.

Και έχω πολλά ταξίδια να κάνω ακόμα, υπάρχουν ακόμα σπουδαία έργα που με περιμένουν να με ανεβάσουν στις σελίδες τους και να με ταξιδέψουν σε νέους υπέροχους κόσμους όπως το μαγικό χαλί μετέφερε τον Αλαντίν.

Κάθε χρόνο γράφονται εκατοντάδες για να μην πω χιλιάδες βιβλία, τι να πρωτοδιαβάσει κανείς; Μια καλή πρόταση είναι η εξής : κλασσικοί συγγραφείς, είτε πρόκειται για Έλληνες ή για ξένους.

Ξεκίνα από τους αρχαίους Έλληνες φιλόσοφους και συνέχισε. Πάρε και έναν υπερσύνδεσμο με τα 100 καλύτερα βιβλία όλων των εποχών (αυτό σύμφωνα με έρευνα που έχει γίνει, μπορείς να διαβάσεις εκεί σχετικά) και σίγουρα έχεις υλικό για χρόνια... αλλά το βασικό είναι να κάνεις το πρώτο βήμα και το πρώτο βήμα είναι η απόφαση για το ταξίδι. Από εκεί κει έπειτα μπορείς να δεις αν το ταξίδι αυτό ταιριάζει σε σένα ή όχι.

Αν αποφασίσεις πως σου ταιριάζει να ξέρεις πως πάντα θα βρίσκεις οδηγούς.