Σκοιλ Ελικικου

Διευκρινίσεις έδωσε χθες ο κυβερνητικός εκπρόσωπος κος Στέλιος Πέτσας για τα περίφημα πλέον #Σκοιλ_Ελικικού και #μετζη_του_νεουκτη.

Στην ανακοίνωσή του λοιπόν ο κος Πέτσας διευκρίνισε πως όλο αυτό δεν ήταν τίποτα παραπάνω από μια ακόμα προσπάθεια της κυβέρνησης των αρίστων, να διαχωρίσει την ήρα από το στάρι και να αναδείξει και το μεγάλο πρόβλημα του ελληνικού συστήματος εκπαίδευσης που δεν είναι άλλο από την παπαγαλία.

Δυστυχώς επαληθεύτηκαν οι φόβοι μας αναφέρει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, ότι όλοι οι επιστήμονες της χώρας μας είναι στόκοι, αφού τις πανελλαδικές τις πέρασαν με παπαγαλία και τα πανεπιστήμια με σκονάκι. Ούτε ένας δεν κατάφερε να αντιληφθεί ότι αυτό που τους φάνηκε ως μυστηριώδες κείμενο και αποτυχημένη αυτόματη μετάφραση του Google translator, δεν ήταν παρά αρχαία Αραμαϊκά, γλώσσα που ομιλούνταν ευρέως την περίοδο κατά την οποία έζησε ο Ιησούς και επιλέχθηκε για αυτό ακριβώς, λόγω και των ημερών του Πάσχα.

Απορούμε πως κάνουν καριέρα στο εξωτερικό, συνέχισε την δήλωσή του ο κυβερνητικός εκπρόσωπος για να τονίσει πως όλα αυτά φανερώνουν πως οι επιστήμονες των άλλων χωρών πρέπει να είναι σε ακόμα χειρότερη κατάσταση, για να ζητάνε όλες οι χώρες τους δικούς μας.

Μάλλον έτσι γίνεται αντιληπτό γιατί δεν μπορούν να βρουν όχι μόνο το εμβόλιο για τον κορονοϊό, αλλά ούτε καν ένα καλό φάρμακο για την πιτυρίδα, συνέχισε ο κος Πέτσας, ξύνοντας με μανία το κεφάλι του.

Τέλος ο κος Πέτσας τόνισε πως αν οι Έλληνες μαθητές, δεν είχαν τα θρησκευτικά ως την ώρα του χαβαλέ στα σχολεία και τους έδιναν την προσοχή που απαιτείται, διαβάζοντας παράλληλα το σχολικό βιβλίο, θα καταλάβαιναν αμέσως αυτές τις δυο φράσεις αφού και οι δυο περιέχονται μέσα στο σχολικό βιβλίο και στο κεφάλαιο που αναφέρεται στην Αραμαϊκή γλώσσα, πράγμα που προκάλεσε παγερή σιωπή στην αίθουσα της ενημέρωσης, αφού προφανώς και οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι που ήταν παρόντες αγνοούσαν το γεγονός αυτό, δείχνοντας έτσι πως ούτε οι ίδιοι είχαν διαβάσει ποτέ τους τα θρησκευτικά.

Καταλήγοντας ο κυβερνητικός εκπρόσωπος ανέφερε πως το γεγονός αυτό έχει προκαλέσει μεγάλη απογοήτευση τόσο στην κυβέρνηση όσο και στον ίδιο τον πρωθυπουργό, αφού δεν περίμενε να μην γνωρίζουν οι Έλληνες τα Αραμαϊκά και για τον λόγο αυτό σκέπτονται να αναδιαρθρώσουν το σύστημα εκπαίδευσης της χώρας μας, εργασία που θα γίνει αμέσως μετά την λήξη της καραντίνας, όταν με το καλό περάσουν και οι επόμενες δύο κρίσιμες εβδομάδες.

Για τον σκοπό αυτό έχει ήδη εξαπολύσει τους καλύτερους scouters της κυβέρνησης στα κέντρα κράτησης των μεταναστών, προκειμένου να βρεθούν οι καλύτεροι δάσκαλοι Αραμαϊκών, αφού ως γνωστόν οι πρόσφυγες γνωρίζουν άπταιστα αυτή τη γλώσσα.

Επειδή όμως το μέτρο αυτό θα αποδώσει σε βάθος χρόνου και τα αποτελέσματά του δεν θα γίνουν ορατά παρά με αρκετά χρόνια από σήμερα, ως ακόμα πιο άμεσο μέτρο, η κυβέρνηση σκέπτεται να εισαγάγει στην ηλεκτρονική πλατφόρμα ενημέρωσης των επιστημόνων της χώρας μας ως πρώτη ενότητα την εκμάθηση της Αραμαϊκής και στην συνέχεια να προχωρά ο εκπαιδευόμενος στις υπόλοιπες ενότητες, αφού πλέον θα γίνεται ξεκάθαρο το τι εννοούν τέτοιες φράσεις και δεν θα γινόμαστε σούργελα στα πέρατα της οικουμένης.

Τέλος αντί του αγίου φωτός φέτος όπως μας ενημέρωσε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος κατόπιν προτάσεως από την υπουργό παιδείας κα Κεραμέως θα μοιραστεί σε κάθε ελληνική οικογένεια ένα λεξικό της Αραμαϊκής γλώσσας και ένα εγχειρίδιο με τίτλο “Τα Αραμαϊκά άνευ διδασκάλου σε 20 απλά μαθήματα” για να ανεβάσουν λίγο το επίπεδο των επιστημόνων της χώρας μας και όχι μόνο, πρόταση που έγινε ομόφωνα δεκτή από το υπουργικό συμβούλιο και τον ίδιο τον πρωθυπουργό.

Ο κος Πέτσας κλείνοντας την ενημέρωσή του, τόνισε πως δεν θα δώσει την μετάφραση των δύο αυτών απλών φράσεων καθώς αυτή μπορεί να βρεθεί πανεύκολα μέσα στο σχολικό βιβλίο, κάνοντας έτσι τους Έλληνες να ψάχνουν μανιωδώς το βιβλίο των θρησκευτικών, γεγονός που έχει προκαλέσει επιπλέον μπελάδες στους μαθητές καθώς αποδεικνύεται πως κανένας από αυτούς, χωρίς να έχει τελειώσει η σχολική χρονιά δεν έχει κρατήσει το βιβλίο αυτό και όλοι το έχουν πετάξει.

Καλό Πάσχα με υγεία για όλους !!!

Περί σεισμού, σεισμολόγων προβλέψεων και λοιπών τοιούτων.

Μετά την τόση (παρά)φιλολογία των τελευταίων ημερών (και όχι μόνο) που έχει αναστατώσει τους κατοίκους του ηλειακού κάμπου (και όχι μόνο), θα διατυπώσω τις δικές μου απόψεις επί του θέματος, χωρίς βέβαια να είμαι ειδικός καθ’ οιονδήποτε τρόπο.

Όμως παρόλα αυτά δεν μπορώ να μην αναφέρω κάποια πράγματα που αν μη τι άλλο δεν στέκουν στην κοινή λογική και ως εκ τούτου δεν υπάρχει κάποιος λόγος θεωρώ να αναφέρονται.

Καταρχήν νομίζω πως δεν αμφισβητεί κανείς ότι δεν υπάρχει μέχρι αυτή τη στιγμή που γράφεται αυτό το κείμενο, επιστημονική μέθοδος η οποία να κάνει πρόβλεψη σεισμού.

Σίγουρα υπάρχουν ερευνητικές εργασίες και προσπάθειες προς την κατεύθυνση αυτή, την αποτελεσματικότητα και την επιτυχία των οποίων προσωπικά θέτω υπό αμφισβήτηση, τουλάχιστον όσον αφορά την χρησιμότητα των μέχρι τώρα αποτελεσμάτων τους για το ευρύ κοινό.

Συνεπώς όποτε βλέπουν το φως της δημοσιότητας τέτοιες “προβλέψεις” καλό θα είναι να αντιμετωπίζονται τουλάχιστον με σκεπτικισμό.

Αυτές οι προβλέψεις αν έχουν κάποια χρησιμότητα, θα πρέπει προφανώς να απευθύνονται στα αρμόδια όργανα της πολιτείας προκειμένου να λάβουν τα μέτρα τους και να βρίσκονται σε ετοιμότητα. Αλλά σε μια τόσο σεισμογενή χώρα και σε μια τόσο σεισμογενή περιοχή, η πολιτεία θα πρέπει ούτως ή άλλως να βρίσκεται σε ετοιμότητα 365 μέρες τον χρόνο και να μην περιμένει τα κάθε είδους “σήματα” και “προβλέψεις” προκειμένου να τεθεί σε κατάσταση ετοιμότητας.

Όσον αφορά τις προβλέψεις αυτές καθ’ αυτές τώρα, έχει ήδη ξεκινήσει από τον Ιανουάριο αυτή η συζήτηση για το αν θα κάνει σεισμό, πότε θα κάνει σεισμό, πόσο μεγάλο σεισμό θα κάνει κ.λ.π.

Αφού όμως δεν υπάρχει κάποια ευρέως αποδεκτή επιστημονική μέθοδος η οποία να μας δίνει κάποια πρόβλεψη, τότε που βασίζονται όλα αυτά; σε στατιστικά στοιχεία; μα από ότι έχουμε διαπιστώσει στην περίπτωση των σεισμών και η στατιστική δεν αποδεικνύεται και η καλύτερη μέθοδος πρόβλεψης αφού αρκετές φορές δεν αρκεί για να καθορίσει τι θα συμβεί στο μέλλον.

Αφήστε που τα στατιστικά, ακόμα και αν βασίζεστε σε αυτά, δεν είναι ιδιαίτερα με το μέρος σας. Τουλάχιστον αν θυμηθώ τις προηγούμενες φορές στις οποίες είχατε ανακοινώσει πως έχετε σήματα για επικείμενο σεισμό, δεν πέσατε και πολύ μέσα, για να μην γίνω κακός και πω πως δεν θυμάμαι καμία φορά που η πρόβλεψη να είχε βγει αληθινή. Μόνο στις περιπτώσεις μετά τον σεισμό που βγαίνατε και λέγατε πως είχατε δημοσιεύσει στο αμερικάνικο πανεπιστήμιο Cornell εργασίες στις οποίες αναφέρονταν η πρόβλεψη για τον σεισμό, αλλά αυτό θα το έλεγε “ προφήτης εκ του ασφαλούς” ο λαός.

Αναστατωθήκαμε τον Φεβρουάριο ότι θα κάνει σεισμό τότε, πέρασε ο Φεβρουάριος, τίποτα, πέρασε ο Μάρτιος, τίποτα και φτάσαμε αισίως στον Μάιο να μας λένε ότι θα πρέπει να είμαστε σε “ετοιμότητα” ή καλύτερα “να κοιμόμαστε σε αναμμένα κάρβουνα” για ένα μήνα ακόμα για να δούμε τι θα συμβεί. Και πότε μας το είπαν αυτό; όταν ξανά άρχισε να κουνάει και να ακούγονται αυτοί οι τρομακτικοί θόρυβοι από τις επιφανειακές δονήσεις.

Συγγνώμη κύριοι σεισμολόγοι αλλά υπό αυτές τις συνθήκες, ο καθένας μπορεί να υποθέσει ότι μπορεί ίσως και να γίνει κάτι περισσότερο, δεν χρειάζεται να είναι σεισμολόγος για να το υποθέσει αυτό. Γιατί και εσείς υποθέσεις κάνετε, τίποτα σίγουρο δεν έχετε που να βασίζεστε σε αυτό.

Επίσης, εμείς ως κάτοικοι της περιοχής όταν ακούμε μια τέτοιου τύπου δήλωση από τα χείλη ενός αρμοδίου επιστήμονα, τι θα πρέπει να πράξουμε; Να είμαστε σε ετοιμότητα αλλά πέραν τούτου τι; Να εγκαταλείψουμε τα σπίτια μας; Ακούω ότι ήδη κάποιοι το έκαναν και αυτό. Και για πόσο; Για ένα μήνα που μας είπατε τελευταία; Και αν στο τέλος του μήνα δεν γίνει σεισμός αλλά αρχίσουν πάλι για δύο μέρες αυτού του τύπου οι δονήσεις και οι θόρυβοι, τι θα γίνει τότε; θα παρατείνουμε την απουσία μας για άλλον ένα μήνα; Φαντάζομαι πως ο καθένας πλέον αντιλαμβάνεται το γελοίον του πράγματος γιατί στα μάτια μου κάπως έτσι φαντάζει η όλη κατάσταση όπως έχει διαμορφωθεί μετά από τις απαράδεκτες αυτές δηλώσεις.

Και βέβαια θα πρέπει να έχουμε στο νου μας και την στάση των λεγόμενων “μέσων ενημέρωσης” κυρίως των ηλεκτρονικών των οποίων η επιβίωση βασίζεται στις διαφημίσεις και κατ’ επέκταση στα “κλικ” του ποντικιού του εκάστοτε χρήστη που θα προσελκύσουν και πολλές φορές για αυτή την άγρα των “κλικ” κάνουν τα πάντα. Για αυτά τα μέσα τέτοιες δηλώσεις κυρίως είναι αυτό που επιζητούν να δημοσιεύσουν και να αναπαράγουν μιας και ξέρουν πολύ περισσότερο από τον καθένα ότι “ο φόβος πουλάει”. Και με την σημερινή ευρύτατη διάδοση των λεγόμενων social media ή μέσων κοινωνικής δικτύωσης ελληνιστί, αυτές οι ειδήσεις και οι δηλώσεις κάνουν τον “γύρο του κόσμου” σε ελάχιστο χρόνο, οπότε αντιλαμβάνεται ο καθένας και τι επίδραση έχουν στον κόσμο.

Για να καταλήξουμε κάπου όμως, γιατί το κείμενο βγήκε τελικά αρκετά μεγάλο με αποτέλεσμα να μην το διαβάσει και κανένας, το σίγουρο είναι πως κανείς δεν ξέρει αν τελικά θα κάνει άλλο σεισμό, πότε θα τον κάνει, τι μέγεθος θα έχει και που θα γίνει. Άρα όσο και εσείς βασίζεστε κυρίως σε υποθέσεις καλό θα ήταν να τις κρατάτε εντός του επιστημονικού κόσμου και να τις διανέμετε εκεί που πρέπει και όχι να βγαίνετε σε κανάλια και να κάνετε τέτοιες δηλώσεις όπως αυτές που ανέφερα παραπάνω.

Συγκριτικό μηχανών ξυρίσματος (ή ξυραφιών ασφαλείας)

Ήθελα καιρό τώρα να γράψω ένα κείμενο κάτι σαν συγκριτικό των τριών μηχανών που έχω στην κατοχή και που χρησιμοποιώ εναλλάξ.

Δηλαδή τις : Edwin Jager DE89 LBL, Qshave και Muhle R41 (head) με λαβή iKon OSS.

Αφορμή αυτού του συγκριτικού ήταν η απόφασή μου να ξυρίζομαι πλέoν κάθε δεύτερη ημέρα και όχι κάθε τρίτη.

Να πω ότι αυτή ήταν μια μεγάλη απόφαση από μέρους μου ή μάλλον μια γενναία απόφαση, αφού θυμόμουν τις εποχές που ακόμα ξυριζόμουν με πλαστικό ξυραφάκι μιας χρήσεως και το να προσπαθήσω να ξυριστώ σε διάστημα μικρότερο των 5 ημερών, σήμαινε ένα ξύρισμα μαρτύριο – σφαγή και ένα πρόσωπο (ή μάλλον έναν λαιμό αφού στο πρόσωπο δεν υπήρχε ιδιαίτερο πρόβλημα) γεμάτο κοψίματα, ερεθισμούς και κοκκινίλες τα οποία την επόμενη ημέρα έδειχναν λες και είχα ξυριστεί με δρεπάνι και όχι με ξυράφι. Το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο αν ξυριζόμουν σε διάστημα μικρότερο των 3 ημερών είτε χρησιμοποιούσα ένα απλό ξυράφι με δύο λεπίδες είτε χρησιμοποιούσα αυτά τα πανάκριβα ξυραφάκια των 4 λεπίδων τα οποία η τετράδα κόστιζε τότε 15,00€ (εδώ και παραπάνω από δύο χρόνια που έχω κόψει κάθε σχέση μου με αυτά τα προϊόντα, έχω χάσει και επαφή με την διακύμανση των τιμών τους).

Έτσι λοιπόν -έχοντας στο μυαλό μου αυτές τις μνήμες- ακόμα και τώρα, δεν το αποφάσιζα να κάνω το βήμα και να ξυρίζομαι κάθε δεύτερη ημέρα αντί για κάθε τρίτη που είχα καθιερώσει από την αρχή που μπήκα στον χώρο του παραδοσιακού ξυρίσματος. Όμως μια και πλέον το κάθε τρίτη ημέρα μου φαίνονταν πολύ και τα γένια μου ήταν αρκετά μεγάλα την τρίτη ημέρα, το πήρα τελικά απόφαση να κάνω το μεγάλο βήμα και να καθιερώσω το ξύρισμα κάθε δεύτερη ημέρα.

Με την ευκαιρία αυτή, είπα να κάνω και μια μικρή συγκριτική δοκιμή στον εξοπλισμό που διαθέτω, να δω πως ανταποκρίνεται κάθε μια μηχανή σε αυτή την “πρόκληση” που της θέτω. Για να υπάρχει όσο το δυνατόν καλύτερη ομοιομορφία στις συνθήκες ξυρίσματος θα δοκίμαζα κάθε μηχανή με μια νέα λεπίδα Pol-Silver Super Iridium που όπως έχω ξαναγράψει, εγώ προσωπικά τις θεωρώ τις κορυφαίες λεπίδες, θα έκανα με αυτή τρία συνεχόμενα ξυρίσματα να δω πως θα τα πήγαινε, αλλά θα την κρατούσα στην μηχανή και θα συνέχιζα με αυτήν, ώσπου να χρειαστεί αλλαγή, οπότε θα περνούσα στην επόμενη μηχανή μου με νέα λεπίδα και ο κύκλος θα ξανάρχιζε από την αρχή.

Βέβαια η αλήθεια είναι πως δεν τήρησα και το ίδιο μοτίβο και στην χρήση των ξυριστικών μου σαπουνιών ή κρεμών, οπότε από αυτή την άποψη μπορεί να ειπωθεί πως υπάρχει μια διαφοροποίηση.

Η αρχή έγινε με την R41 αφού ήταν η μηχανή που το διάστημα που πήρα την απόφαση αυτή, ήταν η πιο συχνά χρησιμοποιούμενη μηχανή μου.

Βέβαια κατά το πρώτο μου ξύρισμα με την μηχανή αυτή, με δύο μόνο ημέρες να μεσολαβούν μεταξύ των ξυρισμάτων, η προσοχή μου είχε ενταθεί στο έπακρο και την μηχανή σχεδόν δεν την κρατούσα, από το άγχος μου μήπως πιέσω παραπάνω από το κανονικό και μήπως το αποτέλεσμα ήταν πρόσωπο γεμάτο κοψίματα και ερεθισμούς. Αυτή λοιπόν η έξτρα προσοχή, είχε σαν αποτέλεσμα να μου δώσει ένα πρώτο ξύρισμα απίθανο. Πρόσωπο λείο και καθαρό και λαιμός χωρίς ίχνος ερεθισμού. Εννοείται πως μετά από αυτό το αποτέλεσμα που είδα, κατάλαβα πως όντως μπορώ να έχω ένα υπέροχο ξύρισμα ακόμα και κάθε δεύτερη μέρα. Συνέχισα τα ξυρίσματά μου με την μηχανή αυτή και κάπου στο 6ο ή το 7ο ξύρισμα αποφάσισα πως ήταν η ώρα να αλλάξω λεπίδα και να περάσω έτσι και σε άλλη μηχανή για να συνεχίσω την συγκριτική μου δοκιμή.

Σειρά στην δοκιμή πήρε η Edwin Jager μου η οποία οπλίστηκε με ένα ολοκαίνουριο Pol-Silver. Το αποτέλεσμα στο πρώτο ξύρισμα ήταν επίσης φανταστικό. Η μηχανή γλιστρούσε με ευκολία στο πρόσωπό μου, καθάριζε με μεγάλη ακρίβεια και μου χάρισε ένα ακόμα υπέροχο ξύρισμα και ένα ακόμα μεγάλο χαμόγελο. Μου έβγαλε και αυτή γύρω στα έξι ξυρίσματα και κάπου εκεί είπα να την αλλάξω και να πάρει σειρά η κινεζούλα μου που περίμενε υπομονετικά. Φορτώθηκε και αυτή με το Pol-Silver και συνέχισε και αυτή να μου χαρίζει υπέροχα ξυρίσματα.

Παρατηρήσεις – συμπεράσματα. (ανά μηχανή και συγκριτικά) :

Πρώτον παρατήρησα πως με το ξύρισμα κάθε δεύτερη ημέρα, μειώθηκαν επίσης και οι ερεθισμοί στον λαιμό μου που παρατηρούσα συχνά πυκνά να εμφανίζονται όσο ξυριζόμουν κάθε τρίτη ημέρα. Το γεγονός αυτό το αποδίδω στο ότι από φόβο για το αποτέλεσμα του πρώτου ξυρίσματος, ασκούσα στην μηχανή ουσιαστικά ελάχιστη (αν όχι μηδενική) πίεση. Έτσι συνειδητοποίησα πως από αυτό που μέχρι τώρα νόμιζα εγώ πως είναι το “δεν ασκώ πίεση” υπάρχουν και άλλες βαθμίδες με ακόμα λιγότερη πίεση. Επίσης διαφοροποίησα ελαφρά την τεχνική μου (την οποία συνεχίζω να βελτιώνω) με την χρήση π.χ. διαφορετικών γωνιών ξυρίσματος (με την λέξη γωνίες εδώ εννοώ την φορά του ξυρίσματος που συνήθως βλέπουμε με τους όρους WTG, ATG κ.λ.π.), ειδικά στο σημείο του λαιμού που παρατηρούσα τους ερεθισμούς ή με την χρήση λιγότερων περασμάτων, αφού παλιές συνήθειες του παρελθόντος που προσπαθώ να αποβάλλω, με έκαναν να κάνω πολλαπλά μικρά περάσματα (συνήθως πάνω από 3-4) στο ίδιο σημείο του δέρματος κατά το πρώτο κυρίως “χέρι”. Αλλάζοντας λοιπόν τέτοιες μικρές παραμέτρους βλέπω πως έχουν επίδραση στο ξύρισμά μου συνήθως προς το καλύτερο. Κατά συνέπεια, προσπαθώ αυτές να τις κρατώ και να τις εφαρμόζω κάθε φορά. Επίσης διαπίστωσα πως αυτή η μία ημέρα που συντόμευσε το ξύρισμά μου, είχε επίδραση στην αντοχή των λεπίδων, αφού πλέον δείχναν να βγάζουν άνετα 5-6 ξυρίσματα, ενώ όσο ξυριζόμουν ανά τρεις ημέρες, ειδικά με την R41, μετά το 3ο ξύρισμα, η λεπίδα έδειχνε σαν να είχε χάσει πολλή από την κοπτική της ικανότητα και μου έβγαζε μια αίσθηση σαν να “δάγκωνε” τα γένια παρά να τα ξύριζε.

Να πω ακόμα πως η μηχανή αυτή είναι απαιτητική και όσον αφορά την ποιότητα του αφρού, αν δηλαδή δεν καταφέρω μια μέρα να κάνω έναν πολύ καλό αφρό θα δω να έχει αντίκτυπο και στο ξύρισμά μου, θα είναι του ίδιου επιπέδου με τον αφρό μου. Η μηχανή αυτή είναι η πιο απαιτητική σε όλα θα έλεγα για να έχω ένα τέλειο αποτέλεσμα. Τέλος η μηχανή αυτή δείχνει να τα πηγαίνει καλά με τα γένια σε κάθε μήκος, αφού ξυρίζει το ίδιο καλά είτε τα γένια μου ήταν δυο ημερών μόνο είτε ήταν παραπάνω.

Επόμενη μηχανή στην δοκιμή και τις παρατηρήσεις η Edwin Jager μου η οποία ως μηχανή κλειστού χτενιού και χαμηλής επιθετικότητας, μου έδωσε το πιο απαλό ξύρισμα με γένια δυο ημερών. Όμως αυτό που παρατήρησα ήταν πως δεν μου έδινε το ίδιο βαθύ ξύρισμα που μου χάριζε η R41. Λες και για να πετύχει την απαλότητα, θυσίαζε το βάθος ξυρίσματος. Να σημειώσω εδώ πως όλα μου τα ξυρίσματα γίνονται με δύο περάσματα, ένα με την φορά της τρίχας και ένα κάθετα στην φορά και μέχρι τώρα δεν έχω κάνει “κόντρα” ξύρισμα, το οποίο θεωρώ πως δεν χρειάζομαι πλέον. Ίσως μόνο με την μηχανή αυτή να είχε νόημα και τρίτο πέρασμα “κόντρα” καθώς με τις άλλες δύο δεν υπάρχει τέτοια ανάγκη. Δύο περάσματα είναι υπέρ αρκετά για να μου χαρίσουν την απαλότητα που επιθυμώ. Οι λεπίδες εξακολουθούν και με την μηχανή αυτή να έχουν την ίδια αντοχή, βγάζοντας πάνω από 5 ξυρίσματα και κάτι τελευταίο για την μηχανή αυτή, είναι η μηχανή που είναι η λιγότερο απαιτητική σε ποιότητα αφρού. Ακόμα και αν ο αφρός μου δεν ήταν πάντα τέλειος, το αποτέλεσμα έμενε -σχεδόν- ανεπηρέαστο από αυτό. Όσον αφορά τώρα το μήκος της τρίχας, παρόλο που η μηχανή θα ανταποκριθεί μια χαρά σε κάθε μήκος, θα έλεγα πως έχει μια προτίμηση σε λίγο μεγαλύτερα γένια από αυτά των δύο ημερών αφού έχω την εντύπωση πως ξύριζε ακόμα απαλότερα όταν τα γένια μου ήταν τριών ημερών παρά όταν ήταν δύο. Αυτό βέβαια μπορεί και να μην είναι απόλυτα σωστό καθώς την μηχανή την έχω δοκιμάσει πολύ λίγο σε ξύρισμα δύο ημερών μόνο.

Την σκυτάλη των παρατηρήσεων παίρνει η κινεζούλα μου (Qshave ) η οποία θα έλεγα πως είναι ένας συγκερασμός των χαρακτηριστικών των δύο προηγούμενων μηχανών μου. Μου δίνει ένα αρκετά βαθύ ξύρισμα σχεδόν ισάξιο της R41 (αν και σε γένια δύο ημερών δεν την χρησιμοποίησα σε ρύθμιση μεγαλύτερη του 3) αλλά ταυτόχρονα είναι αρκετά απαλό ώστε να μου θυμίζει σχεδόν την απαλότητα στο κόψιμο της Edwin Jager. Βέβαια αυτό είναι απόλυτα λογικό μια και η φύση της ρυθμιζόμενης μηχανής είναι ακριβώς αυτή, να προσαρμόζεται σε κάθε ανάγκη που καλείται να καλύψει. Και η Qshave το κάνει αυτό και με το παραπάνω. Έκανα αρκετά ξυρίσματα στην ρύθμιση 2 στο πρώτο χέρι και 1,5 στο δεύτερο και το αποτέλεσμα ήταν εξίσου καλό. Πάνω από το 3 μου φαινόταν πως η λεπίδα ήταν αρκετά εκτεθειμένη για τόσο κοντά γένια και μια φορά που την δοκίμασα την αισθανόμουν αρκετά πάνω στο πρόσωπό μου και την επέστρεψα στο 3. Και η μηχανή αυτή θα έλεγα πως εκτιμά έναν καλοφτιαγμένο αφρό, χωρίς όμως να το θεωρεί και προϋπόθεση για να σου χαρίσει ένα πολύ καλό ξύρισμα.

Τελικό συμπέρασμα.

Όλα έχουν να κάνουν τελικά με τις επιθυμίες του χρήστη και εξηγούμαι :

-Θέλεις ένα πολύ βαθύ ξύρισμα και ίσως και με ένα μόνο πέρασμα και είσαι διατεθειμένος να κάνεις και μια παραχώρηση ως προς την απαλότητα της κοπής; Τότε χωρίς συζήτηση είσαι ο τύπος της R41. Και η R41 είναι φτιαγμένη για εσένα, είστε το τέλειο ζευγάρι. Δεν είναι τυχαία άλλωστε τα παρατσούκλια που βλέπεις κατά καιρούς για την μηχανή αυτή στο διαδίκτυο. Η μηχανή έχει φτιαχτεί σαν τον “άσπρο σίφουνα”. Καθαρίζει τα πάντα στο πέρασμά της χωρίς πολλά πολλά. Βέβαια οι επιδόσεις δεν έχουν ποτέ μόνο θετικά και το αρνητικό της μηχανής για εμένα τουλάχιστον είναι πως κάνει λίγο “άγριο” ξύρισμα. Αν την δοκιμάσεις δίπλα δίπλα με μια EJ ή με την Qshave θα μπορέσεις να καταλάβεις καλύτερα τι εννοώ.

-Από την άλλη αν είσαι ο τύπος που σημασία για σένα έχει η απαλότητα στο ξύρισμα και απολαμβάνεις την μηχανή να γλιστράει στο πρόσωπό σου όπως το βούτυρο σε ζεστό ταψί, τότε μην ψάχνεις άλλο, σε μια EJ έχεις βρει την ιδανική μηχανή για τα απαλότερα ξυρίσματα που έχεις κάνει ποτέ σου. Φόρτωσέ την με μια καλή για το πρόσωπό σου λεπίδα, κάνε έναν ωραίο πλούσιο αφρό και το ξύρισμά σου θα είναι βασιλικό. Μπορεί να μην σου δώσει το βαθύτερο ξύρισμα που έχεις κάνει ποτέ σου, αλλά αυτό άλλωστε το ήξερες από την αρχή που επέλεξες αυτή τη μηχανή και μάλλον δεν είναι αυτό που ζητάς πρωτίστως, για να καταλήξεις στην επιλογή αυτής της μηχανής.

-Τέλος, αν η χρυσή τομή είναι αυτό που σε αντιπροσωπεύει καλύτερα, αν τα θέλεις όλα από μια μηχανή, αν θες και βαθύ ξύρισμα αλλά από την άλλη δεν θες να κάνεις και παραχώρηση ως προς την απαλότητα του ξυρίσματος, αν θες να έχεις πολλές μηχανές σε μία χωρίς να ξοδέψεις μια περιουσία, τότε στρέψε το βλέμμα σου προς την χώρα του Μάο. Αγόρασε (φθηνά) την Qshave και ετοιμάσου να ζήσεις μαζί της πολλές και απολαυστικές ξυριστικές στιγμές. Θα τελειώνεις το ξύρισμά σου και χαϊδεύοντας το πρόσωπό σου θα αναρωτιέσαι αν τελικά αξίζει να δώσεις παραπάνω χρήματα για να πάρεις (και) κάτι άλλο. Σίγουρα δεν είναι ούτε αυτή τέλεια (άραγε υπάρχει η τέλεια μηχανή;), πιθανά θα αντιμετωπίσεις κάποια μικρότερα ή μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι χρήστες της και γράφουν γιαυτά κατά καιρούς στο διαδίκτυο (τα οποία και θα έχεις διαβάσει), αλλά η μηχανή ζητά πολύ λίγα και σου χαρίζει πολλά.

ΌΜΩΣ, αυτό που θα πρέπει να έχεις πάνω από όλα υπόψη σου, αυτό το οποίο τονίζουν όλοι και θα κάνω και εγώ το ίδιο εδώ έστω και να καταντώ βαρετός, είναι ένα, είναι το πρώτο και το κυριότερο, είναι πάνω από όλα, δεν σου κοστίζει τίποτα σε χρήμα και λέγεται ΤΕΧΝΙΚΗ. Ρώτα, διάβασε, χάζεψε βιντεάκια, κάνε ότι πιστεύεις πως θα σε βοηθήσει να την βελτιώσεις, αλλά πάντα προσπάθησε να την βελτιώνεις και πάντα να θυμάσαι πως αυτός ο τομέας είναι που πρώτος χρήζει περαιτέρω βελτίωσης, όσο καλός και να πιστεύεις πως είσαι, ειδικά εάν είσαι στο δικό μου επίπεδο και δεν έχεις πάνω από 3 χρόνια στο παραδοσιακό ξύρισμα. Βελτίωσε την τεχνική σου και θα δεις αμέσως τα εργαλεία σου να γίνονται ακόμα καλύτερα και να σε εκπλήττουν κάθε φορά. Όπως ακριβώς αν αγοράσεις μια ακριβή Dslr μηχανή δεν πρόκειται να γίνεις καλύτερος φωτογράφος, έτσι και αγοράζοντας συνεχώς ακριβότερες μηχανές και μη δίνοντας σημασία στην βελτίωση της τεχνικής σου δεν θα βελτιωθεί το ξύρισμά σου.

Τεχνική λοιπόν πάνω από όλα!

Γηράσκω αεί διδασκόμενος.

Η αξία της μάθησης είναι αδιαμφισβήτητη, αυτό ακριβώς μας λέει το γνωμικό αυτό.

Ότι το να μαθαίνεις δεν έχει ηλικία, η ανάγκη του πνεύματος για τροφή είναι η ίδια με την ανάγκη του οργανισμού για τροφή.

Και η φυσική τροφή μπορεί να σε συντηρεί στη ζωή, η πνευματική όμως σε αναβαθμίζει.

Θες με γοργά βήματα, θες αργά αλλά σταθερά, το σίγουρο είναι πως το κάνει.

Και ένας από τους καλύτερους τρόπους για να μάθεις, είναι να διαβάζεις.

Το ερώτημα που γεννιέται αμέσως μετά είναι το “τι να διαβάσω;” Τι να διαβάσεις; Ξεκίνα από τα βασικά. Ή για αρχή ξεκίνα με ότι σου αρέσει.

Σου αρέσει να βλέπεις ταινίες επιστημονικής φαντασίας; Ξεκίνα να διαβάζεις τέτοια βιβλία. Σου αρέσει κάτι άλλο; Σίγουρα θα βρεις αντίστοιχη κατηγορία βιβλίων για να “ταΐσεις” το πνεύμα σου.

Το παν είναι να κάνεις την αρχή και βέβαια να αποφασίσεις να συνεχίσεις.

Εγώ όσο ήμουν νεαρός (και μιλάω ακόμα και για την εποχή που σπούδαζα), δεν είχα καλή σχέση με τα βιβλία ή μάλλον με την λογοτεχνία να το πω έτσι. Σκεφτόμουν με το αφελές μυαλουδάκι μου, “μα τι έχει να μου προσφέρει μια ιστοριούλα όσο και αν είναι καλογραμμένη; Τι θα κερδίσω; τι θα ωφεληθώ; γιατί να σπαταλήσω τόσο χρόνο μόνο και μόνο για να διαβάσω κάτι τέτοιο; γιατί να μην αφιερώσω αυτόν μου τον χρόνο στους φίλους και στις παρέες μου περνώντας όσο καλύτερα μπορώ;” Έβλεπα το διάβασμα ενός λογοτεχνικού βιβλίου ως χάσιμο χρόνου.

Ώσπου μια μέρα, αναγκασμένος να περιμένω στην βιβλιοθήκη του ΤΕΙ κάποιες ώρες μέχρι το επόμενο εργαστήριο και ενώ έξω μια βροχή με απέτρεπε από το να το κουνήσω από εκεί και μη έχοντας τι άλλο να κάνω, λέω, δεν ρίχνω μια ματιά να δω τι άλλα βιβλία έχει εκτός από τα σχετικά με τα μαθήματά μου;

Και να σκεφτείς πως τότε είχα άγνοια ακόμα και των σημαντικών συγγραφέων του κόσμου τούτου και ως επί το πλείστον γνώριζα αυτούς που τα ονόματά τους αναφέρονταν για οποιονδήποτε λόγο στα ΜΜΕ της εποχής εκείνης (τηλεόραση και ραδιόφωνο κυρίως).

Έτσι λοιπόν χαζεύοντας τις ράχες των βιβλίων που περίμεναν το ζεστό χέρι του βιβλιόφιλου να τις χαϊδέψει στοργικά και να τις τραβήξει από τον σωρό διαλέγοντάς τες και δίνοντάς τους σημασία, έπεσε το μάτι μου στο βιβλίο του Ουμπέρτο Εκο “Το νησί της προηγούμενης ημέρας”. Είχα προσπεράσει ήδη αρκετά αξιόλογα βιβλία (η βιβλιοθήκη του ΤΕΙ ήταν αρκετά πλούσια στον τομέα αυτό) αλλά αυτό μου κίνησε το ενδιαφέρον. Εκο, γνωστό όνομα λέω, άρα καλά θα γράφει αυτός και σίγουρα ήταν ένας συγγραφέας που ακούγονταν αρκετά και μου ήταν και εμένα του άσχετου ακόμα αρκετά γνωστός και ο τίτλος του βιβλίου δεν με άφησε ασυγκίνητο. Τι είναι αυτό άραγε; γιατί της προηγούμενης ημέρας; Στο κάτω κάτω αν είναι να με δει κάποιος να χάνω τον χρόνο μου εκεί μέσα διαβάζοντας λογοτεχνία, ας με δει να διαβάζω κάποιον γνωστό συγγραφέα που θα μπορεί ίσως και αυτός να αναγνωρίσει και όχι κανέναν παρακατιανό.

Στην αρχή είπα να διαβάσω έτσι λίγο για να περάσουν οι ώρες μου, αφού ήμουν σχεδόν σίγουρος πως δεν υπήρχε περίπτωση να μου αρέσει το διάβασμα και να κολλήσω με αυτό.

Όμως τι πράγμα ήταν αυτό; Τι μαγεία; Πως με κράτησε έτσι κολλημένο;

Μέσα στα χέρια μου είχα ένα μαγικό αντικείμενο.

Τι τηλεόραση και μπούρδες; Εδώ με αυτό το μαγικό μου πραγματάκι μπορούσα να φτιάξω ότι επιθυμούσα. Διάβαζα μια πρόταση, μου έδινε το βασικό ερέθισμα και αμέσως το μυαλό μου άρχιζε να σχεδιάζει, να σχεδιάζει κόσμους, ανθρώπους, ζώα, πράγματα, να αγωνιά με την αγωνία των πρωταγωνιστών, να ταξιδεύει μαζί τους, να ελπίζει μαζί τους, να πονά μαζί τους. Αυτό ήταν η αρχή του ταξιδιού για εμένα, στον μαγικό κόσμο της λογοτεχνίας. Θυμάμαι πως από το άγχος μου μην την επόμενη φορά που πάω δεν είναι εκεί και κάποιος άλλος το έχει πάρει, το έβαζα λίγο παραδίπλα από την θέση του, ανάμεσα σε λίγο μεγαλύτερα βιβλία ώστε να μην πολυφαίνεται. Αυτό το βιβλίο δεν το διάβασα, αυτό το βιβλίο το ρούφηξα. Με την παραμικρή ευκαιρία πλέον πήγαινα στην βιβλιοθήκη να διαβάσω το βιβλίο μου ώσπου να το τελειώσω. Και έκτοτε η πόρτα αυτή που μου άνοιξε προς τον μαγικό κόσμο της λογοτεχνίας δεν ξανάκλεισε ποτέ. Από τότε συνεχίζω ακόμα το υπέροχο αυτό ταξίδι στους κόσμους του βιβλίου, με οδηγό τις μικρές μαύρες σειρές από στοιχεία που στοιβάζονται μαζί, ομαδοποιούνται σε προτάσεις και σειρές και κατόπιν σε παραγράφους και σελίδες ώσπου να δημιουργήσουν ένα ολόκληρο βιβλίο, έναν ολόκληρο ξεχωριστό κόσμο κάθε φορά.

Και έχω πολλά ταξίδια να κάνω ακόμα, υπάρχουν ακόμα σπουδαία έργα που με περιμένουν να με ανεβάσουν στις σελίδες τους και να με ταξιδέψουν σε νέους υπέροχους κόσμους όπως το μαγικό χαλί μετέφερε τον Αλαντίν.

Κάθε χρόνο γράφονται εκατοντάδες για να μην πω χιλιάδες βιβλία, τι να πρωτοδιαβάσει κανείς; Μια καλή πρόταση είναι η εξής : κλασσικοί συγγραφείς, είτε πρόκειται για Έλληνες ή για ξένους.

Ξεκίνα από τους αρχαίους Έλληνες φιλόσοφους και συνέχισε. Πάρε και έναν υπερσύνδεσμο με τα 100 καλύτερα βιβλία όλων των εποχών (αυτό σύμφωνα με έρευνα που έχει γίνει, μπορείς να διαβάσεις εκεί σχετικά) και σίγουρα έχεις υλικό για χρόνια... αλλά το βασικό είναι να κάνεις το πρώτο βήμα και το πρώτο βήμα είναι η απόφαση για το ταξίδι. Από εκεί κει έπειτα μπορείς να δεις αν το ταξίδι αυτό ταιριάζει σε σένα ή όχι.

Αν αποφασίσεις πως σου ταιριάζει να ξέρεις πως πάντα θα βρίσκεις οδηγούς.

Καθημερινότητα...

Κάθε μέρα νομίζω πως είμαι σε έναν βαθύ βούρκο, σε έναν λάκκο με κινούμενη άμμο στον οποίο όσο περνά ο καιρός, βυθίζομαι όλο και πιο βαθιά εντός του, χωρίς να υπάρχει ελπίδα να ξαναβγώ στην επιφάνεια.

Πως καταντάει έτσι η ζωή μας; 

Πως από έφηβοι γεμάτοι όνειρα καταλήγουμε σε ενήλικες οι οποίοι βουλιάζουν στο τέλμα της καθημερινότητας; πως στο διάολο κολλάμε μέσα σε αυτή τη ρουτίνα; 

Πως διάολο αντί να ρουφάμε τη ζωή, μας ρουφά η καθημερινότητα;

Αλλάξαμε στόχο και σκοπό στο μεταξύ και αντί να μας βελτιώνει αυτό μας χειροτερεύει;

Πρώτα μας ενδιέφερε μόνο να ζήσουμε τη ζωή στο έπακρο, τώρα μας νοιάζει να έχουμε, όχι να ζούμε, αλλά να έχουμε. 

Να έχουμε το καλύτερο σπίτι, το καλύτερο αυτοκίνητο, το καλύτερο κινητό, να έχουμε, να έχουμε, να έχουμε... και για να μπορούμε να έχουμε, δεν μπορούμε να ζούμε. Και εν τω μεταξύ έτσι όπως έχει καταντήσει η ζωή μας δεν μπορούμε ούτε να έχουμε...

Πλέον δεν μπορούμε ούτε να ζούμε ούτε να έχουμε. Φυτοζωούμε απλά. Υπάρχουμε απλά μέσα στον κόσμο. Είμαστε λες και έχουμε πάει σε έναν πολύβουο σιδηροδρομικό σταθμό και καθόμαστε εκεί στο παγκάκι, βλέπουμε απαθείς τον κόσμο να περνά, να πηγαίνει και να έρχεται καθώς τα τρένα έρχονται και φεύγουν και δεν έχουμε να κάνουμε απολύτως τίποτα. Απλά καθόμαστε στο παγκάκι. Χωρίς αιτία και σκοπό, έτσι απλά περνάμε την ώρα μας, τη μέρα μας, τη ζωή μας...

Και αν και το βλέπουμε πως αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο, το βλέπουμε πως δεν πάει κάπου, αλλά δεν βλέπουμε και τι μπορεί να γίνει, πως μπορούμε να το αλλάξουμε όλο αυτό. 

 

Πένες ή όπως λέμε εργαλεία γραφής.

Πάντα ήθελα να βελτιώσω τον γραφικό μου χαρακτήρα. 

Πάντα έβλεπα ωραία (όχι απαραίτητα καλλιγραφικά) γράμματα και έλεγα πως θέλω να μπορώ να γράφω και εγώ έτσι. 

Έβλεπα και τις διαφημίσεις από τις πένες στα περιοδικά και τις ζήλευα. Ήθελα και εγώ να αποκτήσω μια. Αλλά είχα πάντα την στρεβλή εντύπωση πως η πένα είναι κάτι που έχει κάποιος στο γραφείο του αφενός μεν για να του δίνει κύρος και αίγλη στα μάτια των αδαών αφετέρου δε για να υπογράφει βαρυσήμαντα έγγραφα, συνεπώς δεν ήταν κάτι για τους κοινούς θνητούς. 

Κάποια στιγμή όμως το έψαξα λίγο παραπάνω, ξέθαψα και από τα συρτάρια μου μια πένα που μου είχαν κάνει δώρο το 2003 και έτσι κάπως «κόλλησα» το μικρόβιο της πένας. 

Σε λιγότερο από ένα χρόνο λοιπόν που ασχολούμαι, έχω κάνει μια μικρή συλλογή, ίσως όχι το αξιόλογο στα μάτια των σοβαρών συλλεκτών ή των κατόχων τέτοιων ακριβών εργαλείων γραφής, αλλά όπως και να έχει εγώ είμαι περήφανος έστω και για αυτές τις φθηνές μου πένες. 

Είναι πολύ ιδιαίτερο χόμπi θα έλεγα, αφού απαιτείται προσωπική ενασχόληση για κάθε μια πένα καθώς δεν διαθέτουν την ανεξαρτησία και την αυτονομία των στυλογράφων διαρκείας μίας χρήσης που ως επί το πλείστον έχουν κατακλύσει την αγορά και έχουν έτσι εξοστρακίσει τις πένες από τη ζωή μας και από το χέρι μας. Από την άλλη εμένα προσωπικά με μαγεύει το γεγονός ότι πρέπει να ασχοληθώ με την πένα μου, να την γεμίσω με μελάνι, όταν αυτό τελειώσει να την καθαρίσω για να την έχω έτοιμη αν δεν την χρησιμοποιήσω αμέσως, αλλά και το γεγονός ότι μπορώ να αγοράσω μπουκαλάκια με μελάνι και να μεταφέρει έτσι νοητικά τουλάχιστον στις εποχές που η γραφή έκανε τα πρώτα βήματα της. 

Επίσης μου δίνει την δυνατότητα να δοκιμάσω μελάνια και αποχρώσεις που δεν είναι διαθέσιμες στα στυλό διαρκείας. Αλλά και ο τρόπος γραφής μου θέλει να συμμορφωθεί κατά κάποιο τρόπο ώστε να συμβαδίζει με αυτό το ιδιαίτερο εργαλείο γραφής.

Πρέπει να συνηθίσω να γράφω απαλά χωρίς να πιέζω τη μύτη στο χαρτί (όπως μας έλεγαν οι δάσκαλοί μας στο δημοτικό ακόμα, όταν μαθαίναμε να γράφουμε) και βέβαια να κρατάω την πένα με μια συγκεκριμένη γωνία καθώς η μύτη της δεν γράφει όπως και να την κρατήσεις όπως γίνεται με τα στυλό διαρκείας. 

Επίσης για τις πένες τις επονομαζόμενες και demonstrator (δηλαδή τις διάφανες πένες που βλέπεις το μελάνι μέσα στην πένα) απέκτησα μια ιδιαίτερη λατρεία καθώς τις θεωρώ εξαιρετικά όμορφες και συναρπαστικό το γεγονός ότι μπορώ να βλέπω το μελάνι καθώς ρέει και χρωματίζει το ίδιο και την (διάφανη) πένα. Στο διαδίκτυο τέλος υπάρχει αρκετό υλικό για όποιον (σαν και εμένα) ενδιαφέρεται να μάθει για τις πένες, μια απλή αναζήτηση με τους όρους «πένες γραφής» ή «fountain pen» στα αγγλικά θα μας δώσει αρκετό υλικό για μελέτη και βέβαια υπάρχουν και αρκετά βιντεάκια στο youtube που μπορεί καθένας να δει και να μάθει ότι θέλει σχετικά με το αντικείμενο. 

Τέλος το καλό είναι πως οι πένες δεν είναι και τόσο ακριβές όσο θεωρούσα πως είναι αρχικά. Ειδικά για όποιους κάνουν ηλεκτρονικές αγορές οι κινέζοι έχουν κάνει και εδώ το θαύμα τους και μάρκες όπως οι Jinhao, WingSung, Baoer, Hero, Duke έχουν αξιόλογα μοντέλα που αξίζει να κοιτάξει κανείς για πρώτη πένα. 

Βέβαια για όσους δεν έχουν αυτή τη δυνατότητα και η ελληνική αγορά προσφέρει κάποια αξιόλογα μοντέλα που μπορεί να κοιτάξει κανένας για να πάρει μια καλή πένα για πρώτη επαφή με το χόμπι χωρίς να τινάξει και τον προϋπολογισμό του στον αέρα. Parker, Pilot, Pelikan, Lamy, TWSBI αποτελούν καλές επιλογές χωρίς να περιορίζεται κανείς σε αυτές μόνο. 

Περί της υπάρξεως ο λόγος...

Αλήθεια γιατί ζούμε? 

Εγώ γιατί ζω?

Εντάξει η απλή απάντηση είναι γιατί δημιουργήθηκα από δυο κύτταρα και έπειτα γεννήθηκα και ήρθα σε αυτόν τον κόσμο από την μητέρα μου και επίσης γιατί από κάποια διαβολική σύμπτωση έχω επιβιώσει μέχρι τώρα (όπως άλλωστε και εκατομμύρια άλλοι στην ηλικία μου), ενώ αντίθετα άλλοι πολλοί ακόμα που ξεκίνησαν σαν εμένα, δεν τα έχουν καταφέρει. 

Ζω λοιπόν χάρη σε μια σειρά ευνοϊκών συμπτώσεων (ή μάλλον επιβιώνω χάρη σε αυτές), αλλά το ερώτημα παραμένει:

ΓΙΑΤΙ ΖΩ? 

Ποιος είναι ο σκοπός πίσω από την επιβίωσή μου? Υπάρχει άραγε τέτοιος? Υπάρχει άραγε κάποια φυσική ανάγκη (ή άλλου τύπου) μέσα στη συνέχεια του σύμπαντος που κάνει απαραίτητη την επιβίωσή μου ή απλά είναι και αυτό ένα ακόμα τυχαίο γεγονός? Ζω γιατί υπάρχει ανάγκη να ζήσω, γιατί η ύπαρξη και η επιβίωσή μου εξυπηρετεί ένα σκοπό ή μήπως ζω γιατί απλά δεν έχει τύχει να πεθάνω? Τι προσφέρω με την ζωή μου στους άλλους και στον κόσμο (σύμπαν)? Μια ζωή που σπαταλιέται στο δίπτυχο σπίτι – δουλειά, δουλειά – σπίτι, προσφέρει άραγε κάτι ουσιαστικό ? 

Υπάρχω γιατί έχει νόημα να υπάρχω ή απλά από τύχη? 

Και αν έχει νόημα η ύπαρξή μας, έχει νόημα η ύπαρξη όλων μας? Κάθε ενός μεμονωμένου ανθρώπου που γεννιέται πάνω σε αυτόν τον πλανήτη? Και από την άλλη τι γίνεται με τον θάνατο τόσων ανθρώπων κάθε μέρα? Ο θάνατος τόσων ανθρώπων νέων, τόσων παιδιών και όχι μόνο πως δικαιολογείται άραγε? Έχουν και αυτοί οι θάνατοι νόημα και σκοπό? Όλα βασίζονται σε ένα ουράνιο – κοσμικό – θεϊκό σχέδιο ή είναι από την άλλη μια σειρά τυχαίων γεγονότων? 

Η ζωή και ο θάνατός μας εξυπηρετούν τελικά κάτι ή έχουν τόση σημασία για το σύμπαν όση έχει και για εμάς μια τρίχα από τα μαλλιά μας, αν δηλαδή θα μείνει στο κεφάλι μας ή όχι ή αν ένα κύτταρό μας θα παραμείνει στην επιφάνεια της επιδερμίδας μας ή θα αποκολληθεί και θα πέσει?  Μια τρίχα στο κεφάλι μας δεν κάνει διαφορά αν θα μας μείνει ή αν θα μας πέσει ακόμα και αν το σύνολό τους είναι ας πούμε 15 τρίχες όλες και όλες. Προφανώς αυτό αλλάζει αν αντί για μια τρίχα χάσουμε έναν σημαντικό αριθμό ας πούμε π.χ. τις μισές τρίχες. Αλλά όταν μιλάμε για τη μία? Ποια είναι η σημασία της ? Τι ρόλο παίζει και τι σημασία έχει μια μεμονωμένη τρίχα ? Ή μήπως το ότι το σύνολο δεν είναι παρά μια συγκέντρωση μεμονωμένων τριχών κάνει και την μια ξεχωριστή? Γιατί και το σύνολο τι είναι? Η ομαδοποίηση, η συνένωση των ατόμων είναι. Μήπως όμως η σημαντικότητα του συνόλου υπερισχύει τελικά της ασημαντότητας της μονάδας ? 

Και από την άλλη το ότι η μονάδα έχει ισχύ μόνο μέσα στο σύνολο, τι αξία δίνει στην ίδια τη μονάδα? Από όλα τα παραπάνω τείνω στην λογική της τυχαιότητας. Δεν μπορώ να σκεφτώ ένα λογικό επιχείρημα που να στηρίζει την άποψη πως όλα γίνονται βάσει σχεδίου, πιο λογικό μου φαίνεται πως όλα συμβαίνουν γιατί τυχαίνει να συμβούν. Εξάλλου και στη ζωή μας αν το καλοσκεφτούμε, όσο και αν μας φαίνεται παράδοξο, όλα θέμα τυχαίων επιλογών είναι, όσο και αν νομίζουμε πως έχουμε έλεγχο πάνω στο τι συμβαίνει.