Καθημερινότητα...

Κάθε μέρα νομίζω πως είμαι σε έναν βαθύ βούρκο, σε έναν λάκκο με κινούμενη άμμο στον οποίο όσο περνά ο καιρός, βυθίζομαι όλο και πιο βαθιά εντός του, χωρίς να υπάρχει ελπίδα να ξαναβγώ στην επιφάνεια.

Πως καταντάει έτσι η ζωή μας; 

Πως από έφηβοι γεμάτοι όνειρα καταλήγουμε σε ενήλικες οι οποίοι βουλιάζουν στο τέλμα της καθημερινότητας; πως στο διάολο κολλάμε μέσα σε αυτή τη ρουτίνα; 

Πως διάολο αντί να ρουφάμε τη ζωή, μας ρουφά η καθημερινότητα;

Αλλάξαμε στόχο και σκοπό στο μεταξύ και αντί να μας βελτιώνει αυτό μας χειροτερεύει;

Πρώτα μας ενδιέφερε μόνο να ζήσουμε τη ζωή στο έπακρο, τώρα μας νοιάζει να έχουμε, όχι να ζούμε, αλλά να έχουμε. 

Να έχουμε το καλύτερο σπίτι, το καλύτερο αυτοκίνητο, το καλύτερο κινητό, να έχουμε, να έχουμε, να έχουμε... και για να μπορούμε να έχουμε, δεν μπορούμε να ζούμε. Και εν τω μεταξύ έτσι όπως έχει καταντήσει η ζωή μας δεν μπορούμε ούτε να έχουμε...

Πλέον δεν μπορούμε ούτε να ζούμε ούτε να έχουμε. Φυτοζωούμε απλά. Υπάρχουμε απλά μέσα στον κόσμο. Είμαστε λες και έχουμε πάει σε έναν πολύβουο σιδηροδρομικό σταθμό και καθόμαστε εκεί στο παγκάκι, βλέπουμε απαθείς τον κόσμο να περνά, να πηγαίνει και να έρχεται καθώς τα τρένα έρχονται και φεύγουν και δεν έχουμε να κάνουμε απολύτως τίποτα. Απλά καθόμαστε στο παγκάκι. Χωρίς αιτία και σκοπό, έτσι απλά περνάμε την ώρα μας, τη μέρα μας, τη ζωή μας...

Και αν και το βλέπουμε πως αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο, το βλέπουμε πως δεν πάει κάπου, αλλά δεν βλέπουμε και τι μπορεί να γίνει, πως μπορούμε να το αλλάξουμε όλο αυτό.