Περί χαμηλών μισθών...

Υπάρχει μια πάρα πολύ ωραία εικόνα που έχει αναρτήσει ο γκρινι@ρογατος και λέει τα εξής τα οποία συνοψίζουν και όλο το νόημα του παραμυθιού που μας πουλάνε:
"Αν οι χαμηλοί μισθοί ήταν προϋπόθεση της ανταγωνιστικότητας, το Μπαγκλαντές θα κυβερνούσε τη γη και οι σουηδοί θα φεύγαν μετανάστες."

 

Είμαστε όλοι Κύπριοι.

Μετά το βροντερό όχι της Κύπρου απέναντι στις πρακτικές ωμού εκβιασμού της Μέρκελ και του σιναφιού της, ξαφνικά οι εδώ πολιτικοί, βγήκαν με δυο απόψεις.

Η μία είναι η άποψη Παγκάλου ότι οι εδώ πολιτικοί δεν έχουν καμία σχέση με τους Κύπριους συναδέλφους τους και ότι είναι «άλλο οι Κύπριοι και άλλο εμείς και δεν υπάρχει σύγκριση και αναλογία καμία» και η άλλη είναι η άποψη, την οποία δεν εκφράζει κανείς ανοικτά, αλλά μέσα τους λένε ότι είμαστε όλοι Κύπριοι. 

Βέβαια τελείωσε ο καιρός της κοροϊδίας και πια δεν υπάρχει κανείς μα κανείς που να τους πιστεύει. Γιατί κανείς τους δεν τόλμησε τον καιρό που έπρεπε, να σηκώσει το ανάστημά του. Κανείς δεν τόλμησε να διακινδυνέψει την «πολιτική του καριέρα» την καρεκλίτσα του και την θεσούλα του δηλαδή χάρη στην οποία περνούσε παραπάνω από καλά, αφού όλα αυτά τα χρόνια είχαν φροντίσει να παράσχουν στους εαυτούς τους τα χίλια μύρια όσα πλεονεκτήματα και απαλλαγές (προκειμένου βέβαια να μπορούν να επιτελούν απερίσπαστα το έργο τους) για τη σωτηρία όλων ημών. 

Και όταν ήρθε η στιγμή που πραγματικά χρειάστηκε να κάνουν κάτι για τούτον εδώ τον τόπο, το ελάχιστο που θα μπορούσαν δηλαδή ως ανταπόδοση σε όσα έχουν μασουλίσει όλα αυτά τα χρόνια, χώθηκαν όλοι στα καβούκια τους, ψελλίζοντας τα χειρότερα «ναι» και «ναι σε όλα» που ακούστηκαν και υπήρξαν ποτέ στην ιστορία τούτου του τόπου. 

Και αυτό βέβαια είναι κατανοητό για ανθρώπους που δεν θέλουν να στενοχωρήσουν τα αφεντικά τους, για ανθρώπους που λαμβάνουν εντολές και έρχονται μετά εδώ να τις εφαρμόσουν κατά γράμμα, ακόμα και αν αυτό σημαίνει πως θα οδηγήσουν στην φτώχεια, την υποτέλεια και την εξαθλίωση έναν ολόκληρο λαό. 

Γιατί όλοι αυτοί δεν περίμεναν ποτέ πως ένας λαός στο μέγεθος της Κύπρου θα μπορούσε να αντιτάξει ένα τόσο τεράστιο ΟΧΙ κόντρα στην παντοδυναμία της Μέρκελ και πως ξαφνικά αυτό που τόσα χρόνια προσπαθούν εδώ να μας πείσουν πως είναι «μονόδρομος για την σωτηρία της χώρας» πως είναι ή η χρεωκοπία ή τα μνημόνια και τα συνεχή και κάθε είδους κουρέματα, δεν είναι τελικά η μόνη λύση, πως ίσως να υπάρχει και ο δρόμος του ΟΧΙ της αντίστασης και  της αμφισβήτησης. Ξαφνικά όλο το οικοδόμημά τους γκρεμίστηκε από μια χούφτα ανθρώπους που τόλμησαν να αντιταχθούν. 

Και τώρα τι γίνεται? Αυτό είναι το μεγάλο θέμα για τους εδώ πολιτικούς. Τι γίνεται που αυτό που πάσχιζαν να μας πουλήσουν τόσον καιρό, αποδεικνύεται ένα μεγάλο ψέμα? Την έχουν πατήσει σαν ταχυδακτυλουργοί που ξαφνικά έχει πέσει το σκηνικό και έχει αποκαλυφθεί το «μυστικό» τους. Και τώρα πώς να τα μπαλώσουν? Πώς να συνεχίσουν α προπαγανδίζουν υπέρ της «μοναδικής λύσης» ?

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά πληθαίνουν και οι κάθε είδους διαμαρτυρίες του κόσμου εναντίον τους. Του κόσμου που τον κρατάν υποταγμένο με νύχια και με δόντια (δηλαδή με τα ΜΜΕ και τα ΜΑΤ). Του κόσμου που βγάζει ανακοινώσεις για ανεπιθύμητη παρουσία πολιτικών προσώπων στις εκδηλώσεις του εορτασμού της 25^ης Μαρτίου.

Ενημέρωση.

Πολλές φορές ακούω μια είδηση στην τηλεόραση ή στο ραδιόφωνο και θέλοντας να δω αν είναι αλήθεια και σε ποιο βαθμό, προσπαθώ να βρω κάποια σάιτ που θεωρώ εγώ ως έγκυρα για να δω τι λένε σχετικά.
Αν και εσείς ψάχνετε για τα ειδησεογραφικά (και όχι μόνο) μπλογκς, σάιτ και λοιπά, παραθέτω παρακάτω ένα πολύ ωραίο λινκ, στο οποίο βρίσκονται όλα σε κατηγορίες κιόλας για εύκολη αναζήτηση.
Μια ματιά εδώ.

Ένα ακόμα λινκ στο οποίο έχει και κάποια βαθμολογία των σελίδων, καθώς και τις ημερήσιες επισκέψεις είναι αυτό εδώ.

Προφανώς δεν είναι τα μόνα, απλά μια αρχή για κάποιον που τα θέλει όλα κάπου μαζεμένα (σαν εμένα δηλαδή).

Εξαθλίωση, εξαθλίωση, εξαθλίωση...

Δεν ήθελα ποτέ να είμαι από τους βολεμένους, τουλάχιστον όχι από τους κακώς εννοούμενους “βολεμένους”.

Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε αγροτική οικογένεια και ξέρω καλά τι θα πει αγώνας για το μεροκάματο, καθώς από μικρός συμμετείχα και εγώ όσο μπορούσα στις δουλειές της οικογένειας, σταφίδα, αμπέλι, ελιές.

Όταν διορίστηκα στο δημόσιο λοιπόν, το είδα απλά σαν μια ευκαιρία να εξασφαλίσω μια ποιο άνετη διαβίωση, με την έννοια ότι δεν εξαρτιόμουν πια από τον καιρό και τα καπρίτσια του για να βγάλω το μεροκάματό μου, ούτε από την παραγωγή (σοδειά) και τη διάθεσή της.

Όμως σε καμιά περίπτωση δεν θεώρησα και δεν θεωρώ πως έχω αποκοπεί από το παρελθόν μου και από όλα αυτά. Το αντίθετο μάλιστα, πιστεύω πως το παρελθόν μου είναι το καλύτερο εφόδιο και το καλύτερο μάθημά μου για το μέλλον μου. 

Έτσι λοιπόν αισθάνομαι πιο κοντά σε καθέναν από τους συνανθρώπους μου που παλεύουν καθημερινά για το δικό τους μεροκάματο, είτε αυτοί είναι αγρότες, είτε εργάτες, είτε υπάλληλοι σούπερ μάρκετ είτε οτιδήποτε. 

Επίσης αισθάνομαι αλληλέγγυος ακόμα περισσότερο στους ανθρώπους αυτούς που έχουν χάσει τη δουλειά τους και δεν ξέρουν πώς να εξασφαλίσουν το μεροκάματο της οικογένειάς τους.

Και αν θέλω να ανατραπεί όλο αυτό το σάπιο σύστημα, αν θέλω να πάρουν πόδι από τη χώρα μας τα μνημόνια, οι κομιστές τους και τα εδώ τσιράκια τους, είναι γιατί δεν μπορώ να γυρίζω στο σπίτι μου το μεσημέρι και να ακούω όλα αυτά που γίνονται. 

Είναι γιατί δεν αντέχω να διαβάζω πως τα παιδάκια στα σχολεία, αντί να παίζουν ανέμελα και να χαίρονται ξένοιαστα τη ζωή, να σκέφτονται πότε ήταν η τελευταία φορά που έφαγαν κάτι και να λιποθυμάνε από την πείνα. 

Είναι γιατί δεν αντέχω αντί να βλέπω τους παππούδες στους δρόμους χέρι χέρι με τα εγγονάκια τους, να τους βλέπω στους δρόμους να αγωνίζονται για το αν θα βρουν το φάρμακό τους, για το αν θα τους φτάσουν τα χρήματα να πάρουν το φάρμακό τους ή να είναι σε πορείες και διαδηλώσεις απέναντι από τα ματ, για να διατηρήσουν την πενιχρή σύνταξή τους. 

Είναι γιατί δεν αντέχω αντί να ακούω για σχολεία που κτίζονται, να ακούω για σχολεία που δεν λειτουργούν λόγω έλλειψης πετρελαίου ή λόγω παλαιότητας του κτηρίου. 

Είναι γιατί δεν αντέχω αντί να βλέπω τον κόσμο το πρωί χαρούμενο να ανοίγει τα καταστήματά του, να αντικρίζω συνεχώς ταμπέλες «ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ», «ΚΛΕΙΣΤΟΝ» κ.λ.π. 

Είναι γιατί δεν αντέχω να βλέπω τους νέους να πιάνουν από το πρωί τις καφετέριες, το πιο παραγωγικό κομμάτι που πληθυσμού της χώρας να αναλώνει τη ζωή του μη κάνοντας τίποτα. 

Είναι γιατί δεν αντέχω να βλέπω αυτούς που διαχειρίζονται τόσα χρόνια την εξουσία και τα δημόσια πράγματα, να πέφτουν από τα σύννεφα όταν «μαθαίνουν» πως ο Άκης έπαιρνε μίζες από τα εξοπλιστικά, ή ο Παπαγεωργόπουλος έφτασε να φάει τόσα χρήματα.

Είναι γιατί δεν αντέχω να ακούω και να διαβάζω καθημερινά πως έγκριτοι οικονομολόγοι επαναλαμβάνουν κατηγορηματικά πως αυτός ο δρόμος του μνημονίου, των περικοπών και της λιτότητας είναι αδιέξοδος (κάτι που μέχρι και ο απλός κόσμος το έχει αντιληφθεί και ας μην έχει σπουδάσει οικονομικά στην Οξφόρδη), ενώ αυτοί (με σύμμαχο βέβαια τα γνωστά κανάλια και λοιπά ΜΜΕ) να μας πιπιλίζουν κάθε μέρα την καραμέλα της ανάπτυξης που θα έρθει, των ξένων επενδύσεων που θα μας σώσουν κ.λ.π.

Ο κόσμος εξαθλιώνεται μέρα με τη μέρα και αυτοί «περιμένουν τους βαρβάρους» που θα μας σώσουν και που είναι η «μόνη λύση».

Πόσο μυαλό θέλει πια για να το καταλάβουν? 

Αλλά δεν είναι θέμα μυαλού, απλά είναι θέμα προτεραιοτήτων.

Αυτοί δεν είναι εκεί για να μας σώσουν, όσο πιο γρήγορα το αντιληφθούμε αυτό τόσο το καλύτερο για εμάς.

Αυτοί είναι εκεί για να διατηρήσουν όσα έχτιζαν τόσα χρόνια. 

Δεν τους ενδιαφέρει να υπάρχει και να ευημερεί ο λαός, απλά να υπάρχει ένας λαός τον οποίο να μπορούν αυτοί να κυβερνάνε, ένας λαός που θα τους βλέπει ως σωτήρες ή ως αναγκαίο κακό, δεν τους απασχολεί, αρκεί αυτοί να είναι εκεί στη θέση τους. 

Ότι και να συμβαίνει αυτοί θα ευημερούν και ας πεθαίνει ο λαός. 

Εκτός βέβαια από την άλλη αν εμείς οι ίδιοι έχουμε χώσει το κεφάλι στην άμμο σαν την στρουθοκάμηλο, γιατί δεν μπορεί να βλέπουμε γύρω μας τον κάθε τοπικό άρχοντα που όταν έγινε δήμαρχος (ή ξέρω εγώ τι άλλο) ξαφνικά απέκτησε τα πάντα (σπίτια, αυτοκίνητα, χρήματα) και να πιστεύουμε πως αυτοί (υπουργοί, βουλευτές) που διαχειρίζονται τέτοια κονδύλια, είναι άμεμπτοι και δεν βάζουν το δάκτυλο στο μέλι και πως τελικά ο Άκης και ο Βασίλης ήταν μια εξαίρεση, ένα απόστημα που το σπάσανε για να ζουν οι υπόλοιποι άμεμπτοι. 

Τι άλλο να πω? Ας κλείσουμε τις τηλεοράσεις, μπας και ανοίξουμε τα μάτια μας!

O μεγάλος μας... ύπνος!!!

Για να παραφράσω ελαφρώς το πολύ πετυχημένο θεατρικό του Ι. Καμπανέλη "το μεγάλο μας τσίρκο" είναι ο τίτλος αυτός. 

Μόνο που εδώ δεν πρόκειται για τσίρκο, αυτό που βιώνουμε τον τελευταίο καιρό μόνο με την μεγάλη μας τραγωδία θα μπορούσε να ομοιάζει. 

 

Όλοι κατηγορούμε τους πολιτικούς για την κατάντια της χώρας μας, δεν θα διαφωνήσω.

Αλλά είναι τεράστια και η δική μας ευθύνη σαν πολίτες. Δεν κάναμε και δεν κάνουμε ακόμα και τώρα τίποτα. 

Κάθε μέρα το μόνο που ακούμε είναι λουκέτα επιχειρήσεων, αύξηση ανεργίας, αύξηση τιμών αγαθών, μειώσεις μισθών και αποδοχών, αυτοκτονίες, εγκληματικότητα, άνθρωποι που δεν έχουν να φάνε. 

Και δεν κάνουμε τίποτα!!! δεν κάνουμε τίποτα, δεν κάνουμε απολύτως τίποτα!

Γιατί τα ανεχόμαστε όλα αυτά? Γιατί τα ανεχόμαστε? Γιατί δεν βγαίνουμε στους δρόμους? Γιατί τους αφήνουμε? Γιατί συνεχίζουμε να ανεχόμαστε να είναι αυτοί επάνω καλοζωισμένοι και ο λαός από κάτω να πεινάει? Γιατί δεχόμαστε να πληρώνουμε τα δάνεια και τους δανειστές, τα προδοτικά και επαίσχυντα αυτά μνημόνια και ο λαός από κάτω να πεινάει? Να πεθαίνει από την πείνα στην κυριολεξία.

Και εμείς δεν κάνουμε απολύτως τίποτα. 

Δεν υπάρχει όχι απλά δωρεάν υγεία, αλλά ούτε η έννοια της περίθαλψης πλέον. Έχουν καταρρεύσει τα πάντα, δεν υπάρχουν όχι μόνο φάρμακα και γιατροί, αλλά ούτε τα αναγκαία υλικά στα νοσοκομεία, γάζες, τσιρότα, καθετήρες κ.λ.π.

Και εμείς δεν κάνουμε απολύτως τίποτα. 

Η παιδεία έχει γίνει χώρος πειραματισμού του εκάστοτε υπουργού και καθένας βαδίζει και πράττει σε ένα τέτοιο ευαίσθητο τομέα κατά το δοκούν στην καλύτερη και κατά την εξυπηρέτηση των διαφόρων μικροσυμφερόντων το χειρότερο. Σχολές και τμήματα δημιουργούνται και καταργούνται χωρίς κανένα σχέδιο, ή μάλλον υπάρχει ένα σχέδιο της θεάς Αθηνάς που ως γνωστόν ήταν μεγάλη ανακατωσούρα τότε και το ίδιο συνεχίζει να κάνει ακόμα και τώρα. 

Και εμείς δεν κάνουμε απολύτως τίποτα. 

Η Ελλάδα ξεπουλιέται κομμάτι – κομμάτι, από τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, τα κοιτάσματα χρυσού, τα κοιτάσματα πετρελαίου και υδρογονανθράκων (αυτά των υδατανθράκων τα κρατάμε ακόμα) ακόμα και τα νησιά στα οποία έχουν σπεύσει κάθε είδους εμίρηδες (και κακομοίρηδες) περιμένουμε πως και πώς να τα πουλήσουμε για να τα «αξιοποιήσουμε». Καθώς επίσης και τα δημόσια κτήρια τα οποία –άκουσον άκουσον- θα τα πουλήσουμε σε ιδιώτες από τους οποίους θα τα νοικιάζει μετά το κράτος για να συνεχίσουν να στεγάζονται σε αυτά οι υπηρεσίες που ήδη υπήρχαν εκεί. 

Και εμείς δεν κάνουμε απολύτως τίποτα. 

Όσο η τηλεόραση παίζει τον «Σουλεϊμάν» και την «Φατμαγκιούλ», όσο ο καιρός είναι ηλιόλουστος και οι καφετέριες έχουν ακόμα καφέ, όσο το πρόβλημα είναι «των άλλων» -οπότε και για την λύση του ας τρέξουν οι άλλοι- , όσο υπάρχει στην τσέπη μας ένα πεντόευρω για να βάλουμε 3 λίτρα βενζίνη στο αυτοκίνητο ή το παπί μας, όσο οι μισοί από εμάς μπορούμε να έχουμε ακόμα στην κατοχή μας το σπίτι μας, όσο μπορούμε με ότι μας απομένει στην τσέπη μας να βγαίνουμε και να αγοράζουμε κάτι και όσο τελικά η «αρκούδα» βρίσκεται στο σπίτι του γείτονα και όχι στο δικό μας, τόσο δεν θα κάνουμε τίποτα. 

Βέβαια και τα ΜΜΕ τα περίφημα φροντίζουν να μας διαλαλούν όσο μπορούν πως "τι θα κάνουμε χωρίς τους βαρβάρους? αυτοί οι βάρβαροι είναι -όχι μια κάποια- αλλά η μόνη λύση. Όπως επίσης και ότι οι θυσίες του απλού πολίτη -και μόνο αυτού- είναι η αναγκαία συνθήκη για την διάσωση της χώρας μας. Φροντίζουν να μας πείθουν πως ότι και αν κάνουν οι πολιτικοί και η κυβέρνηση είναι "για το καλό μας" και δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Και όμως κάθε βράδυ όλοι εμείς στηνόμαστε μπροστά "στην κατήχηση των οκτώ" όπως έχουν καταντήσει τα δελτία ειδήσεων για να δούμε το ευαγγέλιο.

Έχουμε τόσο αναμιχθεί με αυτό το σάπιο πολιτικό σύστημα, έχει τόσο μπει στο πετσί μας και στο μυαλό μας ότι η διαφθορά είναι φυσικό επακόλουθο της εξουσίας και δεν γίνεται να υπάρχει εξουσία χωρίς διαφθορά, που δεν σηκωνόμαστε να βγούμε έξω, να φωνάξουμε «όχι άλλο», «ως εδώ», «φτάνει πια», «τέρμα», «φύγετε», παρά μόνο καθόμαστε και ακούμε και βλέπουμε και διαβάζουμε για όλα αυτά που συμβαίνουν, λες και δεν είναι πραγματικότητα, λες και όλα αυτά είναι σκηνές μιας ταινίας, η οποία περιμένουμε να τελειώσει για να πάμε για ύπνο. 

Δεν ξέρω τι άλλο να γράψω, ελπίζω μόνο να μην είναι πολύ αργά για όλους και για όλα όταν θα ξυπνήσουμε και θα αποφασίσουμε να πάρουμε την τύχη μας στα χέρια μας και να δράσουμε και όχι να την αφήνουμε σε αυτούς τους πουλημένους.

Μέχρι τότε… καλό μας ύπνο!!!

Ρολόι και χρόνος

Μου αρέσει πολλές φορές να χαζεύω το ρολόι μου.

Μου αρέσει να ακούω τον χτύπο της μηχανής του καθώς πασχίζει να μετρήσει τον χρόνο. 

Και όμως προς στιγμή φαίνεται να τα καταφέρνει, ρουφάει αχόρταγα την ενέργεια μου, αποθηκεύει την κάθε μου κίνηση στο ελατήριό του και το τανύζει μέχρι το έσχατο σημείο του, αγωνιώντας να κρατήσει ζωντανή την καρδιά του, να διατηρήσει αέναη την κίνηση του μπαλανσιέ του, να μην χάσει στο αδυσώπητο παιχνίδι της μέτρησης του πανδαμάτορα χρόνου. 

Όλο αυτό το παιχνίδι μου χαρίζει την απόλαυση της παρακολούθησης του κεντρικού δείκτη των δευτερολέπτων καθώς διατρέχει αργά αλλά σταθερά το καντράν του ρολογιού, γλιστρώντας πάνω από σημειωμένες και μη γραμμές, μετρώντας τη δευτερόλεπτα, τα λεπτά, τις ώρες, μετρώντας μια – μια τις στιγμές που ήδη έχουν γίνει παρελθόν, που έχουν κυλήσει και έχουν χαθεί μέσα στην μαύρη τρύπα του αέναου χρόνου.

Όμως αλίμονο, ούτε και το ίδιο το ρολόι, το όργανο που καταφέρνει να βάλει σε μια τάξη τον αδάμαστο χρόνο, που καταφέρνει να τον βάλει σε μια σειρά, σε ένα καλούπι, να τον λογαριάσει, να τον μετρήσει, να τον μετατρέψει από μια αφηρημένη έννοια, σε ένα μέγεθος χρήσιμο και μετρούμενο, ούτε αυτό δεν καταφέρνει να γλιτώσει από αυτόν. 

Το βγάζω από το χέρι μου, το αφήνω ακίνητο και αμέσως του στερώ την συνέχεια, την αιωνιότητα, τη δύναμή του, την ικανότητά του, του στερώ την εξουσία του πάνω στο χρόνο και τη μέτρησή του.

Ξαφνικά ο χρόνος, που μέχρι τώρα τον είχε υπό έλεγχο ξεφεύγει, γίνεται εχθρός και αρχίζει ένα αδυσώπητο κυνήγι. 

Το ελατήριό του τώρα τεντώνεται αργά, νωχελικά, ξετυλίγεται μέσα στο βαρέλι που είναι εγκλωβισμένο, στη μικρή του φυλακή, προσπαθώντας να δώσει στο ρολόι -σε πείσμα του χρόνου, σε πείσμα της τριβής της βαρύτητας και των λοιπών επιδράσεων που αγωνίζονται να το σταματήσουν- ζωή, να του δώσει την πρότερή του εξουσία, τον έλεγχο. 

Όμως χωρίς την κίνηση δεν γίνεται τίποτα, όλα είναι μάταια, το ελατήριο σιγά - σιγά θα ξετυλιχτεί τελείως, θα τεντώσει το μεταλλικό κορμί του όσο να μην πηγαίνει άλλο μεταφέροντας την ενέργειά του σε τροχούς, σε γρανάζια, σε δείκτες, στερώντας από αυτή τη μικρή μηχανή την ανάσα της, το μπαλανσιέ σιγά – σιγά θα πάψει να ταλαντώνεται, θα πάψει τις βόλτες του από το ένα άκρο στο άλλο, θα πάψει να κρατάει το μέτρο, θα χάσει τον έλεγχό του και έτσι ο δείκτης με τη σειρά του θα σταματήσει τις βόλτες του στο καντράν, θα κάνει ένα μικρό, ένα απειροελάχιστο αλματάκι και θα μείνει να σημαδεύει μια και μόνη στιγμή, μέχρι να το ξαναπιάσω στα χέρια μου και με την δύναμη της κίνησής μου να τεθεί και πάλι σε λειτουργία ο θαυμαστός μηχανισμός του…