Είμαστε όλοι Κύπριοι.

Μετά το βροντερό όχι της Κύπρου απέναντι στις πρακτικές ωμού εκβιασμού της Μέρκελ και του σιναφιού της, ξαφνικά οι εδώ πολιτικοί, βγήκαν με δυο απόψεις.

Η μία είναι η άποψη Παγκάλου ότι οι εδώ πολιτικοί δεν έχουν καμία σχέση με τους Κύπριους συναδέλφους τους και ότι είναι «άλλο οι Κύπριοι και άλλο εμείς και δεν υπάρχει σύγκριση και αναλογία καμία» και η άλλη είναι η άποψη, την οποία δεν εκφράζει κανείς ανοικτά, αλλά μέσα τους λένε ότι είμαστε όλοι Κύπριοι. 

Βέβαια τελείωσε ο καιρός της κοροϊδίας και πια δεν υπάρχει κανείς μα κανείς που να τους πιστεύει. Γιατί κανείς τους δεν τόλμησε τον καιρό που έπρεπε, να σηκώσει το ανάστημά του. Κανείς δεν τόλμησε να διακινδυνέψει την «πολιτική του καριέρα» την καρεκλίτσα του και την θεσούλα του δηλαδή χάρη στην οποία περνούσε παραπάνω από καλά, αφού όλα αυτά τα χρόνια είχαν φροντίσει να παράσχουν στους εαυτούς τους τα χίλια μύρια όσα πλεονεκτήματα και απαλλαγές (προκειμένου βέβαια να μπορούν να επιτελούν απερίσπαστα το έργο τους) για τη σωτηρία όλων ημών. 

Και όταν ήρθε η στιγμή που πραγματικά χρειάστηκε να κάνουν κάτι για τούτον εδώ τον τόπο, το ελάχιστο που θα μπορούσαν δηλαδή ως ανταπόδοση σε όσα έχουν μασουλίσει όλα αυτά τα χρόνια, χώθηκαν όλοι στα καβούκια τους, ψελλίζοντας τα χειρότερα «ναι» και «ναι σε όλα» που ακούστηκαν και υπήρξαν ποτέ στην ιστορία τούτου του τόπου. 

Και αυτό βέβαια είναι κατανοητό για ανθρώπους που δεν θέλουν να στενοχωρήσουν τα αφεντικά τους, για ανθρώπους που λαμβάνουν εντολές και έρχονται μετά εδώ να τις εφαρμόσουν κατά γράμμα, ακόμα και αν αυτό σημαίνει πως θα οδηγήσουν στην φτώχεια, την υποτέλεια και την εξαθλίωση έναν ολόκληρο λαό. 

Γιατί όλοι αυτοί δεν περίμεναν ποτέ πως ένας λαός στο μέγεθος της Κύπρου θα μπορούσε να αντιτάξει ένα τόσο τεράστιο ΟΧΙ κόντρα στην παντοδυναμία της Μέρκελ και πως ξαφνικά αυτό που τόσα χρόνια προσπαθούν εδώ να μας πείσουν πως είναι «μονόδρομος για την σωτηρία της χώρας» πως είναι ή η χρεωκοπία ή τα μνημόνια και τα συνεχή και κάθε είδους κουρέματα, δεν είναι τελικά η μόνη λύση, πως ίσως να υπάρχει και ο δρόμος του ΟΧΙ της αντίστασης και  της αμφισβήτησης. Ξαφνικά όλο το οικοδόμημά τους γκρεμίστηκε από μια χούφτα ανθρώπους που τόλμησαν να αντιταχθούν. 

Και τώρα τι γίνεται? Αυτό είναι το μεγάλο θέμα για τους εδώ πολιτικούς. Τι γίνεται που αυτό που πάσχιζαν να μας πουλήσουν τόσον καιρό, αποδεικνύεται ένα μεγάλο ψέμα? Την έχουν πατήσει σαν ταχυδακτυλουργοί που ξαφνικά έχει πέσει το σκηνικό και έχει αποκαλυφθεί το «μυστικό» τους. Και τώρα πώς να τα μπαλώσουν? Πώς να συνεχίσουν α προπαγανδίζουν υπέρ της «μοναδικής λύσης» ?

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά πληθαίνουν και οι κάθε είδους διαμαρτυρίες του κόσμου εναντίον τους. Του κόσμου που τον κρατάν υποταγμένο με νύχια και με δόντια (δηλαδή με τα ΜΜΕ και τα ΜΑΤ). Του κόσμου που βγάζει ανακοινώσεις για ανεπιθύμητη παρουσία πολιτικών προσώπων στις εκδηλώσεις του εορτασμού της 25^ης Μαρτίου.