O μεγάλος μας... ύπνος!!!

Για να παραφράσω ελαφρώς το πολύ πετυχημένο θεατρικό του Ι. Καμπανέλη "το μεγάλο μας τσίρκο" είναι ο τίτλος αυτός. 

Μόνο που εδώ δεν πρόκειται για τσίρκο, αυτό που βιώνουμε τον τελευταίο καιρό μόνο με την μεγάλη μας τραγωδία θα μπορούσε να ομοιάζει. 

 

Όλοι κατηγορούμε τους πολιτικούς για την κατάντια της χώρας μας, δεν θα διαφωνήσω.

Αλλά είναι τεράστια και η δική μας ευθύνη σαν πολίτες. Δεν κάναμε και δεν κάνουμε ακόμα και τώρα τίποτα. 

Κάθε μέρα το μόνο που ακούμε είναι λουκέτα επιχειρήσεων, αύξηση ανεργίας, αύξηση τιμών αγαθών, μειώσεις μισθών και αποδοχών, αυτοκτονίες, εγκληματικότητα, άνθρωποι που δεν έχουν να φάνε. 

Και δεν κάνουμε τίποτα!!! δεν κάνουμε τίποτα, δεν κάνουμε απολύτως τίποτα!

Γιατί τα ανεχόμαστε όλα αυτά? Γιατί τα ανεχόμαστε? Γιατί δεν βγαίνουμε στους δρόμους? Γιατί τους αφήνουμε? Γιατί συνεχίζουμε να ανεχόμαστε να είναι αυτοί επάνω καλοζωισμένοι και ο λαός από κάτω να πεινάει? Γιατί δεχόμαστε να πληρώνουμε τα δάνεια και τους δανειστές, τα προδοτικά και επαίσχυντα αυτά μνημόνια και ο λαός από κάτω να πεινάει? Να πεθαίνει από την πείνα στην κυριολεξία.

Και εμείς δεν κάνουμε απολύτως τίποτα. 

Δεν υπάρχει όχι απλά δωρεάν υγεία, αλλά ούτε η έννοια της περίθαλψης πλέον. Έχουν καταρρεύσει τα πάντα, δεν υπάρχουν όχι μόνο φάρμακα και γιατροί, αλλά ούτε τα αναγκαία υλικά στα νοσοκομεία, γάζες, τσιρότα, καθετήρες κ.λ.π.

Και εμείς δεν κάνουμε απολύτως τίποτα. 

Η παιδεία έχει γίνει χώρος πειραματισμού του εκάστοτε υπουργού και καθένας βαδίζει και πράττει σε ένα τέτοιο ευαίσθητο τομέα κατά το δοκούν στην καλύτερη και κατά την εξυπηρέτηση των διαφόρων μικροσυμφερόντων το χειρότερο. Σχολές και τμήματα δημιουργούνται και καταργούνται χωρίς κανένα σχέδιο, ή μάλλον υπάρχει ένα σχέδιο της θεάς Αθηνάς που ως γνωστόν ήταν μεγάλη ανακατωσούρα τότε και το ίδιο συνεχίζει να κάνει ακόμα και τώρα. 

Και εμείς δεν κάνουμε απολύτως τίποτα. 

Η Ελλάδα ξεπουλιέται κομμάτι – κομμάτι, από τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, τα κοιτάσματα χρυσού, τα κοιτάσματα πετρελαίου και υδρογονανθράκων (αυτά των υδατανθράκων τα κρατάμε ακόμα) ακόμα και τα νησιά στα οποία έχουν σπεύσει κάθε είδους εμίρηδες (και κακομοίρηδες) περιμένουμε πως και πώς να τα πουλήσουμε για να τα «αξιοποιήσουμε». Καθώς επίσης και τα δημόσια κτήρια τα οποία –άκουσον άκουσον- θα τα πουλήσουμε σε ιδιώτες από τους οποίους θα τα νοικιάζει μετά το κράτος για να συνεχίσουν να στεγάζονται σε αυτά οι υπηρεσίες που ήδη υπήρχαν εκεί. 

Και εμείς δεν κάνουμε απολύτως τίποτα. 

Όσο η τηλεόραση παίζει τον «Σουλεϊμάν» και την «Φατμαγκιούλ», όσο ο καιρός είναι ηλιόλουστος και οι καφετέριες έχουν ακόμα καφέ, όσο το πρόβλημα είναι «των άλλων» -οπότε και για την λύση του ας τρέξουν οι άλλοι- , όσο υπάρχει στην τσέπη μας ένα πεντόευρω για να βάλουμε 3 λίτρα βενζίνη στο αυτοκίνητο ή το παπί μας, όσο οι μισοί από εμάς μπορούμε να έχουμε ακόμα στην κατοχή μας το σπίτι μας, όσο μπορούμε με ότι μας απομένει στην τσέπη μας να βγαίνουμε και να αγοράζουμε κάτι και όσο τελικά η «αρκούδα» βρίσκεται στο σπίτι του γείτονα και όχι στο δικό μας, τόσο δεν θα κάνουμε τίποτα. 

Βέβαια και τα ΜΜΕ τα περίφημα φροντίζουν να μας διαλαλούν όσο μπορούν πως "τι θα κάνουμε χωρίς τους βαρβάρους? αυτοί οι βάρβαροι είναι -όχι μια κάποια- αλλά η μόνη λύση. Όπως επίσης και ότι οι θυσίες του απλού πολίτη -και μόνο αυτού- είναι η αναγκαία συνθήκη για την διάσωση της χώρας μας. Φροντίζουν να μας πείθουν πως ότι και αν κάνουν οι πολιτικοί και η κυβέρνηση είναι "για το καλό μας" και δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Και όμως κάθε βράδυ όλοι εμείς στηνόμαστε μπροστά "στην κατήχηση των οκτώ" όπως έχουν καταντήσει τα δελτία ειδήσεων για να δούμε το ευαγγέλιο.

Έχουμε τόσο αναμιχθεί με αυτό το σάπιο πολιτικό σύστημα, έχει τόσο μπει στο πετσί μας και στο μυαλό μας ότι η διαφθορά είναι φυσικό επακόλουθο της εξουσίας και δεν γίνεται να υπάρχει εξουσία χωρίς διαφθορά, που δεν σηκωνόμαστε να βγούμε έξω, να φωνάξουμε «όχι άλλο», «ως εδώ», «φτάνει πια», «τέρμα», «φύγετε», παρά μόνο καθόμαστε και ακούμε και βλέπουμε και διαβάζουμε για όλα αυτά που συμβαίνουν, λες και δεν είναι πραγματικότητα, λες και όλα αυτά είναι σκηνές μιας ταινίας, η οποία περιμένουμε να τελειώσει για να πάμε για ύπνο. 

Δεν ξέρω τι άλλο να γράψω, ελπίζω μόνο να μην είναι πολύ αργά για όλους και για όλα όταν θα ξυπνήσουμε και θα αποφασίσουμε να πάρουμε την τύχη μας στα χέρια μας και να δράσουμε και όχι να την αφήνουμε σε αυτούς τους πουλημένους.

Μέχρι τότε… καλό μας ύπνο!!!