Ρολόι και χρόνος

Μου αρέσει πολλές φορές να χαζεύω το ρολόι μου.

Μου αρέσει να ακούω τον χτύπο της μηχανής του καθώς πασχίζει να μετρήσει τον χρόνο. 

Και όμως προς στιγμή φαίνεται να τα καταφέρνει, ρουφάει αχόρταγα την ενέργεια μου, αποθηκεύει την κάθε μου κίνηση στο ελατήριό του και το τανύζει μέχρι το έσχατο σημείο του, αγωνιώντας να κρατήσει ζωντανή την καρδιά του, να διατηρήσει αέναη την κίνηση του μπαλανσιέ του, να μην χάσει στο αδυσώπητο παιχνίδι της μέτρησης του πανδαμάτορα χρόνου. 

Όλο αυτό το παιχνίδι μου χαρίζει την απόλαυση της παρακολούθησης του κεντρικού δείκτη των δευτερολέπτων καθώς διατρέχει αργά αλλά σταθερά το καντράν του ρολογιού, γλιστρώντας πάνω από σημειωμένες και μη γραμμές, μετρώντας τη δευτερόλεπτα, τα λεπτά, τις ώρες, μετρώντας μια – μια τις στιγμές που ήδη έχουν γίνει παρελθόν, που έχουν κυλήσει και έχουν χαθεί μέσα στην μαύρη τρύπα του αέναου χρόνου.

Όμως αλίμονο, ούτε και το ίδιο το ρολόι, το όργανο που καταφέρνει να βάλει σε μια τάξη τον αδάμαστο χρόνο, που καταφέρνει να τον βάλει σε μια σειρά, σε ένα καλούπι, να τον λογαριάσει, να τον μετρήσει, να τον μετατρέψει από μια αφηρημένη έννοια, σε ένα μέγεθος χρήσιμο και μετρούμενο, ούτε αυτό δεν καταφέρνει να γλιτώσει από αυτόν. 

Το βγάζω από το χέρι μου, το αφήνω ακίνητο και αμέσως του στερώ την συνέχεια, την αιωνιότητα, τη δύναμή του, την ικανότητά του, του στερώ την εξουσία του πάνω στο χρόνο και τη μέτρησή του.

Ξαφνικά ο χρόνος, που μέχρι τώρα τον είχε υπό έλεγχο ξεφεύγει, γίνεται εχθρός και αρχίζει ένα αδυσώπητο κυνήγι. 

Το ελατήριό του τώρα τεντώνεται αργά, νωχελικά, ξετυλίγεται μέσα στο βαρέλι που είναι εγκλωβισμένο, στη μικρή του φυλακή, προσπαθώντας να δώσει στο ρολόι -σε πείσμα του χρόνου, σε πείσμα της τριβής της βαρύτητας και των λοιπών επιδράσεων που αγωνίζονται να το σταματήσουν- ζωή, να του δώσει την πρότερή του εξουσία, τον έλεγχο. 

Όμως χωρίς την κίνηση δεν γίνεται τίποτα, όλα είναι μάταια, το ελατήριο σιγά - σιγά θα ξετυλιχτεί τελείως, θα τεντώσει το μεταλλικό κορμί του όσο να μην πηγαίνει άλλο μεταφέροντας την ενέργειά του σε τροχούς, σε γρανάζια, σε δείκτες, στερώντας από αυτή τη μικρή μηχανή την ανάσα της, το μπαλανσιέ σιγά – σιγά θα πάψει να ταλαντώνεται, θα πάψει τις βόλτες του από το ένα άκρο στο άλλο, θα πάψει να κρατάει το μέτρο, θα χάσει τον έλεγχό του και έτσι ο δείκτης με τη σειρά του θα σταματήσει τις βόλτες του στο καντράν, θα κάνει ένα μικρό, ένα απειροελάχιστο αλματάκι και θα μείνει να σημαδεύει μια και μόνη στιγμή, μέχρι να το ξαναπιάσω στα χέρια μου και με την δύναμη της κίνησής μου να τεθεί και πάλι σε λειτουργία ο θαυμαστός μηχανισμός του…