Πένες ή όπως λέμε εργαλεία γραφής.

Πάντα ήθελα να βελτιώσω τον γραφικό μου χαρακτήρα. 

Πάντα έβλεπα ωραία (όχι απαραίτητα καλλιγραφικά) γράμματα και έλεγα πως θέλω να μπορώ να γράφω και εγώ έτσι. 

Έβλεπα και τις διαφημίσεις από τις πένες στα περιοδικά και τις ζήλευα. Ήθελα και εγώ να αποκτήσω μια. Αλλά είχα πάντα την στρεβλή εντύπωση πως η πένα είναι κάτι που έχει κάποιος στο γραφείο του αφενός μεν για να του δίνει κύρος και αίγλη στα μάτια των αδαών αφετέρου δε για να υπογράφει βαρυσήμαντα έγγραφα, συνεπώς δεν ήταν κάτι για τους κοινούς θνητούς. 

Κάποια στιγμή όμως το έψαξα λίγο παραπάνω, ξέθαψα και από τα συρτάρια μου μια πένα που μου είχαν κάνει δώρο το 2003 και έτσι κάπως «κόλλησα» το μικρόβιο της πένας. 

Σε λιγότερο από ένα χρόνο λοιπόν που ασχολούμαι, έχω κάνει μια μικρή συλλογή, ίσως όχι το αξιόλογο στα μάτια των σοβαρών συλλεκτών ή των κατόχων τέτοιων ακριβών εργαλείων γραφής, αλλά όπως και να έχει εγώ είμαι περήφανος έστω και για αυτές τις φθηνές μου πένες. 

Είναι πολύ ιδιαίτερο χόμπi θα έλεγα, αφού απαιτείται προσωπική ενασχόληση για κάθε μια πένα καθώς δεν διαθέτουν την ανεξαρτησία και την αυτονομία των στυλογράφων διαρκείας μίας χρήσης που ως επί το πλείστον έχουν κατακλύσει την αγορά και έχουν έτσι εξοστρακίσει τις πένες από τη ζωή μας και από το χέρι μας. Από την άλλη εμένα προσωπικά με μαγεύει το γεγονός ότι πρέπει να ασχοληθώ με την πένα μου, να την γεμίσω με μελάνι, όταν αυτό τελειώσει να την καθαρίσω για να την έχω έτοιμη αν δεν την χρησιμοποιήσω αμέσως, αλλά και το γεγονός ότι μπορώ να αγοράσω μπουκαλάκια με μελάνι και να μεταφέρει έτσι νοητικά τουλάχιστον στις εποχές που η γραφή έκανε τα πρώτα βήματα της. 

Επίσης μου δίνει την δυνατότητα να δοκιμάσω μελάνια και αποχρώσεις που δεν είναι διαθέσιμες στα στυλό διαρκείας. Αλλά και ο τρόπος γραφής μου θέλει να συμμορφωθεί κατά κάποιο τρόπο ώστε να συμβαδίζει με αυτό το ιδιαίτερο εργαλείο γραφής.

Πρέπει να συνηθίσω να γράφω απαλά χωρίς να πιέζω τη μύτη στο χαρτί (όπως μας έλεγαν οι δάσκαλοί μας στο δημοτικό ακόμα, όταν μαθαίναμε να γράφουμε) και βέβαια να κρατάω την πένα με μια συγκεκριμένη γωνία καθώς η μύτη της δεν γράφει όπως και να την κρατήσεις όπως γίνεται με τα στυλό διαρκείας. 

Επίσης για τις πένες τις επονομαζόμενες και demonstrator (δηλαδή τις διάφανες πένες που βλέπεις το μελάνι μέσα στην πένα) απέκτησα μια ιδιαίτερη λατρεία καθώς τις θεωρώ εξαιρετικά όμορφες και συναρπαστικό το γεγονός ότι μπορώ να βλέπω το μελάνι καθώς ρέει και χρωματίζει το ίδιο και την (διάφανη) πένα. Στο διαδίκτυο τέλος υπάρχει αρκετό υλικό για όποιον (σαν και εμένα) ενδιαφέρεται να μάθει για τις πένες, μια απλή αναζήτηση με τους όρους «πένες γραφής» ή «fountain pen» στα αγγλικά θα μας δώσει αρκετό υλικό για μελέτη και βέβαια υπάρχουν και αρκετά βιντεάκια στο youtube που μπορεί καθένας να δει και να μάθει ότι θέλει σχετικά με το αντικείμενο. 

Τέλος το καλό είναι πως οι πένες δεν είναι και τόσο ακριβές όσο θεωρούσα πως είναι αρχικά. Ειδικά για όποιους κάνουν ηλεκτρονικές αγορές οι κινέζοι έχουν κάνει και εδώ το θαύμα τους και μάρκες όπως οι Jinhao, WingSung, Baoer, Hero, Duke έχουν αξιόλογα μοντέλα που αξίζει να κοιτάξει κανείς για πρώτη πένα. 

Βέβαια για όσους δεν έχουν αυτή τη δυνατότητα και η ελληνική αγορά προσφέρει κάποια αξιόλογα μοντέλα που μπορεί να κοιτάξει κανένας για να πάρει μια καλή πένα για πρώτη επαφή με το χόμπι χωρίς να τινάξει και τον προϋπολογισμό του στον αέρα. Parker, Pilot, Pelikan, Lamy, TWSBI αποτελούν καλές επιλογές χωρίς να περιορίζεται κανείς σε αυτές μόνο. 

Περί της υπάρξεως ο λόγος...

Αλήθεια γιατί ζούμε? 

Εγώ γιατί ζω?

Εντάξει η απλή απάντηση είναι γιατί δημιουργήθηκα από δυο κύτταρα και έπειτα γεννήθηκα και ήρθα σε αυτόν τον κόσμο από την μητέρα μου και επίσης γιατί από κάποια διαβολική σύμπτωση έχω επιβιώσει μέχρι τώρα (όπως άλλωστε και εκατομμύρια άλλοι στην ηλικία μου), ενώ αντίθετα άλλοι πολλοί ακόμα που ξεκίνησαν σαν εμένα, δεν τα έχουν καταφέρει. 

Ζω λοιπόν χάρη σε μια σειρά ευνοϊκών συμπτώσεων (ή μάλλον επιβιώνω χάρη σε αυτές), αλλά το ερώτημα παραμένει:

ΓΙΑΤΙ ΖΩ? 

Ποιος είναι ο σκοπός πίσω από την επιβίωσή μου? Υπάρχει άραγε τέτοιος? Υπάρχει άραγε κάποια φυσική ανάγκη (ή άλλου τύπου) μέσα στη συνέχεια του σύμπαντος που κάνει απαραίτητη την επιβίωσή μου ή απλά είναι και αυτό ένα ακόμα τυχαίο γεγονός? Ζω γιατί υπάρχει ανάγκη να ζήσω, γιατί η ύπαρξη και η επιβίωσή μου εξυπηρετεί ένα σκοπό ή μήπως ζω γιατί απλά δεν έχει τύχει να πεθάνω? Τι προσφέρω με την ζωή μου στους άλλους και στον κόσμο (σύμπαν)? Μια ζωή που σπαταλιέται στο δίπτυχο σπίτι – δουλειά, δουλειά – σπίτι, προσφέρει άραγε κάτι ουσιαστικό ? 

Υπάρχω γιατί έχει νόημα να υπάρχω ή απλά από τύχη? 

Και αν έχει νόημα η ύπαρξή μας, έχει νόημα η ύπαρξη όλων μας? Κάθε ενός μεμονωμένου ανθρώπου που γεννιέται πάνω σε αυτόν τον πλανήτη? Και από την άλλη τι γίνεται με τον θάνατο τόσων ανθρώπων κάθε μέρα? Ο θάνατος τόσων ανθρώπων νέων, τόσων παιδιών και όχι μόνο πως δικαιολογείται άραγε? Έχουν και αυτοί οι θάνατοι νόημα και σκοπό? Όλα βασίζονται σε ένα ουράνιο – κοσμικό – θεϊκό σχέδιο ή είναι από την άλλη μια σειρά τυχαίων γεγονότων? 

Η ζωή και ο θάνατός μας εξυπηρετούν τελικά κάτι ή έχουν τόση σημασία για το σύμπαν όση έχει και για εμάς μια τρίχα από τα μαλλιά μας, αν δηλαδή θα μείνει στο κεφάλι μας ή όχι ή αν ένα κύτταρό μας θα παραμείνει στην επιφάνεια της επιδερμίδας μας ή θα αποκολληθεί και θα πέσει?  Μια τρίχα στο κεφάλι μας δεν κάνει διαφορά αν θα μας μείνει ή αν θα μας πέσει ακόμα και αν το σύνολό τους είναι ας πούμε 15 τρίχες όλες και όλες. Προφανώς αυτό αλλάζει αν αντί για μια τρίχα χάσουμε έναν σημαντικό αριθμό ας πούμε π.χ. τις μισές τρίχες. Αλλά όταν μιλάμε για τη μία? Ποια είναι η σημασία της ? Τι ρόλο παίζει και τι σημασία έχει μια μεμονωμένη τρίχα ? Ή μήπως το ότι το σύνολο δεν είναι παρά μια συγκέντρωση μεμονωμένων τριχών κάνει και την μια ξεχωριστή? Γιατί και το σύνολο τι είναι? Η ομαδοποίηση, η συνένωση των ατόμων είναι. Μήπως όμως η σημαντικότητα του συνόλου υπερισχύει τελικά της ασημαντότητας της μονάδας ? 

Και από την άλλη το ότι η μονάδα έχει ισχύ μόνο μέσα στο σύνολο, τι αξία δίνει στην ίδια τη μονάδα? Από όλα τα παραπάνω τείνω στην λογική της τυχαιότητας. Δεν μπορώ να σκεφτώ ένα λογικό επιχείρημα που να στηρίζει την άποψη πως όλα γίνονται βάσει σχεδίου, πιο λογικό μου φαίνεται πως όλα συμβαίνουν γιατί τυχαίνει να συμβούν. Εξάλλου και στη ζωή μας αν το καλοσκεφτούμε, όσο και αν μας φαίνεται παράδοξο, όλα θέμα τυχαίων επιλογών είναι, όσο και αν νομίζουμε πως έχουμε έλεγχο πάνω στο τι συμβαίνει.

Σκόρπιες σκέψεις με αφορμή το δυστύχημα με την Porsche στην Ε.Ο. Αθηνών – Λαμίας.

Με αφορμή λοιπόν αυτό το τόσο απίστευτο όσο και τραγικό περιστατικό στην Ε.Ο. Αθηνών – Λαμίας όπου 3 νέοι άνθρωποι και ένα παιδάκι έχασαν τη ζωή τους, μου περνούν κάποιες σκέψεις από το μυαλό τις τελευταίες ημέρες.

Δεν θα μιλήσω και εγώ για το αν φταίει το «πλουσιόπαιδο» με το «πολυτελές σπορ αμάξι» ίσως ποτέ δεν θα μάθουμε τι πραγματικά έγινε εκείνη τη μοιραία στιγμή, πως χάθηκε ο έλεγχος και πως κατέληξε μια βόλτα σε τραγωδία.

Εκείνο που θέλω να πω με αφορμή και αυτό το γεγονός, πως έχουμε γίνει καταναλωτές ανθρώπινου πόνου. Ηδονιζόμαστε να βλέπουμε τον πόνο του άλλου και –αντίθετα με ότι ισχυριζόμαστε- δεν μας αγγίζει τίποτα πια. Δεν μπορώ να βρω άλλη εξήγηση για αυτή την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η κοινωνία μας, παρά μόνο πως από άνθρωποι μετατρεπόμαστε σιγά – σιγά σε αδηφάγες μηχανές κατανάλωσης ανθρώπινου πόνου. Και έχει γίνει τόσο πολύ βίωμά μας αυτό, που όσο περισσότερο μας δείχνουν, τόσο περισσότερο ζητάμε. Λες και αυτό έχει γίνει πια η τροφή μας και η κινητήρια δύναμή μας.

Και μόλις χορτάσουμε, μόλις μπουχτίσουμε, μόλις κορεστεί η ανάγκη μας για κατανάλωση ανθρώπινου πόνου, θα αφήσουμε τα τηλεκοντρόλ και κατά την προσφιλή μας συνήθεια θα πιάσουμε τα πληκτρολόγια. Θα αναλωθούμε σε αναλύσεις επί αναλύσεων, σε παράθεση απόψεων, σε προσωπικές εμπειρίες, θα τσακωθούμε, ακόμα και θα βρίσουμε προκειμένου όχι μόνο να ακουστούμε, αλλά να πείσουμε για την μόνη σωστή άποψη, για την μόνη αλήθεια την οποία κατέχουμε, γιατί πέραν όλων των άλλων είμαστε και παντογνώστες, είτε αφορά σωματιδιακή φυσική, είτε αφορά διαστημικά ταξίδια, ο έλληνας μπορεί να σου παραθέσει την ορθή, εμπεριστατωμένη άποψή του για τα πάντα. Και αλίμονό σου αν δεν τον ακούσεις, αν δεν συμφωνήσεις. Γιατί στην χώρα που εφευρέθηκε η διαλεκτική, κανένας δεν θέλει να κάνει διάλογο, παρά μόνο παράθεση της άποψής του που πρέπει να γίνει από όλους αποδεκτή καθώς είναι απόλυτα σωστή.

Και βέβαια ψάχνουμε πάντα για τον ένοχο συνήθως σε όλους και σε όλα εκτός βέβαια από τον ίδιο μας τον εαυτό. Ότι και αν έχει γίνει κατασκευάζουμε με ευκολία ενόχους λες και εμείς στην θέση τους δεν θα κάναμε τα ίδια. Λες και όλοι αν βρισκόμασταν στην θέση του δύστυχου νεαρού δεν θα θέλαμε κάποια στιγμή να πάμε με «το γκάζι στο πάτωμα» ένα τέτοιο αυτοκίνητο. Λες και τα δικά μας οχήματα τα οδηγούμε τηρώντας τον Κ.Ο.Κ. με θρησκευτική ευλάβεια. Λες και όταν αναβοσβήνει το πορτοκαλί στο φανάρι, δεν το πατάμε λίγο ακόμα για να προλάβουμε να περάσουμε. Λες και στο δρόμο παραχωρούμε με χαρά την προτεραιότητα ακόμα και αν δεν είμαστε υποχρεωμένοι, ακόμα και αν έχουμε εμείς την προτεραιότητα.

Αλλά δυστυχώς έχει περάσει πια στη νοοτροπία μας το να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα και πόσο μάλλον αν ο γείτονας είναι με οποιονδήποτε τρόπο (ή αν εμείς το θεωρούμε ότι είναι) πάνω από εμάς, είτε αυτό το «πάνω» έχει να κάνει με την οικονομική κατάσταση, είτε με την κοινωνική θέση, είτε με την εργασία είτε με οτιδήποτε άλλο, τότε απολαμβάνουμε μια ξεχωριστή ηδονή στο να τον βλέπουμε να δυστυχεί, γιατί η μικροψυχία του ανθρώπου είναι ακριβώς αυτό, αν δεν μπορώ να φτάσω εγώ κάτι, τότε να μην το φτάνει και κανένας άλλος και αν κάποιος έχει τύχει και το έχει ήδη αποκτήσει, να το χάσει και αυτός. Ο άκρατος ανταγωνισμός εκεί μας έχει οδηγήσει και όσο υπάρχουν και τέτοιες κοινωνικές ανισότητες, τόσο δεν θα περιμένω να δω να λυπάται κανένας κανέναν.

Το ζήτημα είναι αν αυτά τα γεγονότα γίνονται αφορμές για να αλλάξουμε τρόπο σκέψης και να γίνουμε λίγο καλύτεροι άνθρωποι. Κατά την ταπεινή μου άποψη ούτε αυτό ισχύει. Γιατί πρώτα απ’ όλα δεν θεωρούμε (ο καθένας για τον εαυτό του) ότι μπορούμε να βελτιώσουμε κάτι σε εμάς και αν δεν έχουμε διάθεση να βελτιώσουμε πρώτα εμάς δεν πρόκειται κατ’ επέκταση να βελτιωθεί και τίποτα άλλο. Και γιατί μας έχει περάσει στο υποσυνείδητο πως εμείς στη θέσης τους «θα το κάναμε καλύτερα». Είναι όπως όταν βρίσκεις μια λέξη στον «τροχό της τύχης» από το σπίτι σου και λες πως είναι δυνατόν αυτοί να μην την βρίσκουν, έτσι χωρίς να εξετάζεις τίποτα άλλο θεωρείς απλά πως εσύ στη θέση τους θα τα έκανες όλα καλύτερα.

Επίσης δεν θα αλλάξει τίποτα γιατί δεν ψάχνουμε ποτέ τις βαθύτερες αιτίες για τις οποίες συμβαίνουν κάποια πράγματα, αποδιοπομπαίοι τράγοι υπάρχουν πάντα διαθέσιμοι. Είναι πολύ πιο εύκολο να ρίξεις την ευθύνη κάπου, από το να ψάξεις να βρεις τη ρίζα του προβλήματος. Άσε που το αίτιο μπορεί πέρα από ευθύνες να καταδείξει και ανάγκη για αλλαγές και ποιος θέλει να κάνει τέτοια τώρα? Από την μία το κράτος θα αναγκαστεί να εφαρμόζονται οι νόμοι και από την άλλη οι πολίτες θα αναγκαστούν να τους εφαρμόζουν. Γιατί τώρα η εφαρμογή των νόμων έχει αφεθεί στο φιλότιμο των πολιτών. Δεν υπάρχει ο παραμικρός στοιχειώδης ουσιαστικός έλεγχος για τίποτα. Έναν αντικαπνιστικό έχουν περάσει και ακόμα δεν μπορείς να βρεις ένα εστιατόριο να φας χωρίς να καπνίζει ο άλλος στο διπλανό τραπέζι, να μην μιλήσω για καφετέρια ή για μπαράκι. Δυστυχώς το κράτος δεν μας έχει «εκπαιδεύσει» στο να υπακούμε τους νόμους.

Δεν θα κλείσω αυτό το κείμενο με ευχές του τύπου «ας είναι αυτό το τελευταίο…» και άλλα τέτοια, το ξέρουμε πως δεν θα είναι το τελευταίο, αφού απλά μπαίνουμε σε αναμονή για το επόμενο δυστύχημα που «θα συγκλονίσει το πανελλήνιο…» κατά την προσφιλή γλώσσα των καναλιών.

«Ο κόσμος δεν αλλάζει με κουβέντες, δεν άλλαξε ποτέ με προσευχές» μου έρχονται τα λόγια από το τραγούδι «Ανθρωπάκι» των αδελφών Κατσιμίχα.

Περί ξυρίσματος ο λόγος... η συνέχεια.

Αφού πλέον το παραδοσιακό ξύρισμα για εμένα έχει γίνει δρόμος χωρίς γυρισμό, αποφάσισα να κάνω ένα μικρό δώρο στον εαυτό μου και μετά από μια σχετική έρευνα στα φόρουμ, είπα  να προβώ στην αγορά μιας καλύτερης ξυριστικής μηχανής (ή ξυράφι ασφαλείας όπως το είχα αναφέρει) από αυτήν που πήρα αρχικά και προσανατολίστικα στην αγορά μιας Edwin Jagger και συγκεκριμένα το μοντέλο με την κυλινδρική γραμμωτή λαβή δηλατή το DE89LBL.

Μπορώ να πω πως το ξύρισμά μου πλέον απογειώθηκε. 

Η μηχανή είναι φανταστική, κόβει με ακρίβεια, πολύ απαλά και κυρίως με ασφάλεια. Ούτε μια στιγμή δεν σου αφήνει την εντύπωση ότι μπορείς να κοπείς (παρόλο που μπορείς αν δεν ακολουθήσεις κάποιους απλούς βασικούς κανόνες) και πραγματικά χαίρομαι να ξυρίζομαι.

 Πλέον δεν βλέπω την ώρα να ξαναξυριστώ! 

Είμαι πραγματικά πολύ ενθουσιασμένος, αν και δεν αποφεύγω πάντα κάποιους ερεθισμούς στον λαιμό, κυρίως λόγω των πολλαπλών περασμάτων (που γενικά πρέπει να αποφεύγονται) στην προσπάθειά μου να έχω ένα τέλειο αποτέλεσμα. 

Τώρα πια κοιτάζω να βελτιώνω την τεχνική μου όσο περισσότερο μπορώ και προσανατολίζομαι στην δοκιμή περισσότερων λεπίδων που θα δοκιμάσω με την μηχανή μου, για να βρω τι μου ταιριάζει καλύτερα, μια και οι επιλογές είναι πάρα πολλές και το ξύρισμα μπορεί να διαφέρει από λεπίδα σε λεπίδα. 

Για μια ακόμα φορά, όποιος έχει θέμα με το ξύρισμα όπως είχα εγώ, ας κάνει έναν κόπο να δοκιμάσει και το παραδοσιακό ξύρισμα, δεν έχει να χάσει κάτι.

Λίγα λόγια για το… ξύρισμα.

Δεν ξέρω όλοι εσείς εκεί έξω τι σχέση έχετε με το ξύρισμα, αλλά εγώ μέχρι πρόσφατα δεν είχα καθόλου καλή σχέση.

Και αυτό γιατί το ξύρισμα, ειδικά αν γίνονταν σε κοντά γένια (δηλαδή μικρότερα των 5 ημερών) ήταν για εμένα μια απίστευτη ταλαιπωρία. Στο λαιμό γέμιζα κοψίματα και ερεθισμούς και με «ανάγκαζε» έτσι να ξυρίζομαι το πολύ μια φορά την εβδομάδα. 

Αλλά και πάλι δεν ήταν σίγουρο πως θα την «έβγαζα καθαρή» χωρίς κοψίματα και ερεθισμούς. Και προσπαθούσα να το αντιμετωπίσω με τον τρόπο που το κάνουμε συνήθως, αγοράζοντας το πιο νέο ξυραφάκι που έβγαινε στην αγορά, με τις περισσότερες λεπίδες, που υπόσχονταν ένα άνετο και βαθύ ξύρισμα χωρίς ερεθισμούς, παρασυρμένος από τους τύπους στις διαφημίσεις που με τρεις κινήσεις τους έβλεπες να έχουν ένα τέλειο ξύρισμα. Αυτό βέβαια σήμαινε ταυτόχρονα πως θα έπρεπε να καταβάλω ένα μεγαλύτερο τίμημα καθώς τα νέα ξυραφάκια είναι συνήθως κατά πολύ ακριβότερα από τα παλιά και τα ανταλλακτικά τους επίσης. 

Έτσι, ψάχνοντας λίγο στο ίντερνετ, προκειμένου να δω τι κάνει ο υπόλοιπος κόσμος σε σχέση με αυτό, ανακάλυψα ένα φόρουμ (http://forum.mens-only.gr/#) στο οποίο ορισμένοι τύποι, ασχολούνταν με κάτι που ονόμαζαν «παραδοσιακό ξύρισμα». 

 Διαβάζοντας λοιπόν λίγο το φόρουμ τους, ανακάλυψα ότι αφενός μεν υπάρχουν ακόμα οι «παλιές» μηχανές ξυρίσματος σχήματος Τ στις οποίες έβαζαν χειροκίνητα ξυραφάκια, αφετέρου δε, υπήρχαν ακόμα άνθρωποι που ξυρίζονταν με αυτές τις μηχανές και που «έπιναν νερό στο όνομά τους». 

  

Και όλοι έλεγαν πως για να γλιτώσεις από ερεθισμούς και τέτοια, δοκίμασε το παραδοσιακό ξύρισμα, δηλαδή ξυριστική μηχανή ασφαλείας με λεπίδα (ή αγγλιστί safety razor), κρέμα ξυρίσματος ή σαπουνάκι, πινέλο ξυρίσματος για την δημιουργία του αφρού και για το τελείωμα after shave λοσιόν ή κρέμα, ότι προτιμά ο καθένας. 

Ως τύπος περίεργος που είμαι είπα και εγώ να κάνω μια δοκιμή, στο κάτω κάτω τι είχα να χάσω?

Έτσι λοιπόν ένα απογευματάκι, από γνωστό κατάστημα προμηθεύτηκα τα απαραίτητα και έβαλα σε εφαρμογή το σχέδιο «παραδοσιακό ξύρισμα». 

Ξεκίνησα λοιπόν όλη τη διαδικασία, προετοιμασία προσώπου, δημιουργία αφρού κ.λ.π. και άρχισα να ξυρίζομαι αργά και προσεκτικά με απαλές κινήσεις και το σημαντικότερο, χωρίς να βάζω καθόλου δύναμη στη μηχανή σύμφωνα με οδηγίες από το φόρουμ που παράθεσα και από σχετικά βιντεάκια που είδα στο youtube. 

Φτάνοντας στον λαιμό είχα λίγο τις αμφιβολίες μου (τα γένια μου ήταν μόλις 3 ημερών άρα πολύ κοντά για ξύρισμα για τα δικά μου δεδομένα) και αφού έκανα την μία πλευρά του λαιμού με την μηχανή, είπα να χρησιμοποιήσω το κλασσικό μου ξυράφι (Gillette Sensor Excel) για την άλλη πλευρά, αφενός μεν για να μετριάσω τον φόβο μου και αφετέρου δεν για να δω την διαφορά. Και πράγματι η διαφορά φάνηκε αμέσως. Στην πλευρά που έκανα με την ξυριστική μηχανή οι ερεθισμοί (αν υπήρχαν) ήταν ελάχιστοι, στην άλλη πλευρά, όχι μόνο κατασφάχτηκα, αλλά γέμισε ο λαιμός μου ένα μεγάλο κόκκινο μπάλωμα. 

Τέρμα λοιπόν τα ξυραφάκια μιας χρήσεως για εμένα (όποια και αν είναι αυτά, αφού το τελευταίο που είχα πάρει ήταν το fusion power proglide) και στροφή στο παραδοσιακό ξύρισμα με μηχανή και λεπίδα. 

Ότι χρειάζομαι υπάρχει πλέον στο ίντερνετ και με πολύ μικρό κόστος φτάνει στην πόρτα μου άμεσα από ηλεκτρονικά καταστήματα σαν το www.wellshaved.gr οπότε και όποιοι δισταγμοί γεννιούνται του τύπου «που να τα βρω, θα είναι ακριβά αυτά, δεν τα αγοράζει κανένας» δεν έχουν πια καμία βάση. 

Έχω κάνει ήδη το τρίτο μου ξύρισμα με αυτόν τον τρόπο και τα τρία σε γένια μόλις τριών ημερών και τα αποτελέσματα είναι εξαιρετικά. Τέρμα λοιπόν η αξυρισιά για εμένα και ζήτω το παραδοσιακό ξύρισμα.