Ο λαός της καφετέριας

Έχουμε γίνει ο
λαός της καφετέριας…

Μεταλλασσόμαστε σε
κάτι που εγώ αποκαλώ «ο λαός της καφετέριας».

Όλα μας τα
προβλήματα, όλα μας τα άγχη τα πάντα εξανεμίζονται, τα πάντα εξαφανίζονται ως
δια μαγείας μόλις ο ήλιος μια μέρα (όπως γίνεται άλλωστε τις περισσότερες
ημέρες στη χώρα μας) βγει λαμπερός κάνοντας το θερμόμετρο να σκαρφαλώσει και ο
κόσμος μπορέσει να πιάσει μια καρέκλα στις καφετέριες.

Όλη μας πια η
έννοια είναι αυτή «να πάμε για καφέ».
Να φορέσουμε ότι
πιο επώνυμο διαθέτει η γκαρνταρόμπα μας, να πάρουμε το υπερσύγχρονο κινητό μας τελευταίας
γενιάς, να βγάλουμε από το γκαράζ το σούπερ γυαλισμένο αυτοκίνητό μας και να
πάμε όλοι μαζί με τους φίλους μας για καφέ…

Και αφού πάμε
λοιπόν, θα πιάσουμε ο καθένας το κινητό του να στείλουμε μηνύματα, να μπούμε
στο ίντερνετ, να συνδεθούμε στις σελίδες «κοινωνικής δικτύωσης», να κατεβάσουμε
τις νέες εφαρμογές και γενικά να περάσουμε καλά «με τους φίλους μας».

Και όλα αυτά
βέβαια έχουν σαν αποτέλεσμα να μην ενδιαφερόμαστε για ότι άλλο γίνεται γύρω μας,
δε μας νοιάζει για τίποτα, εφ όσον υπάρχουν καρέκλες στις καφετέριες και 5 ευρώ
στην τσέπη μας για καφέ…

Από την άλλη...

Από την άλλη
γύρω μας έχουν συμβεί τόσα πολλά πράγματα σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα, που μου
φαίνονται αδιανόητα και δεν μπορώ να συμβιβαστώ.

Τα δύο τελευταία
χρόνια έχουμε γίνει μάρτυρες τέτοιων αλλαγών που και να ήθελα τελικά να
εκφραστώ, μάλλον θα χρειαζόμουν πολλές σελίδες για να το κάνω.

Τόσα πράγματα πώς
να τα συλλάβει του ανθρώπου ο νους; και πώς να συμβιβαστεί με αυτά; Τι να
πιάσεις και τι να αφήσεις…

Τα παιδιά στα
σχολεία που λιποθυμούσαν από την πείνα;

Τους νέους που
είναι όλοι άνεργοι ή που εκβιάζονται για μισθούς 200 και 300 ευρώ?

Τους μεγαλύτερους
που όσοι έχουν δουλειές παλεύουν για να τις διατηρήσουν με μισθούς πείνας και
όσοι απολύονται είναι καταδικασμένοι στην ανεργία?

Τους συνταξιούχους
που επαιτούν πλέον για συντάξεις πείνας και που στέκονται στις ουρές για να
πάρουν φάρμακα ή κάποιο χαρτί?

Τους αρρώστους
που δεν μπορούν πλέον να βρουν τα φάρμακά τους ή αν τα βρουν τα πληρώνουν πλέον
ακριβά?

Τους ασθενείς
που δεν μπορούν να νοσηλευτούν αξιοπρεπώς σε νοσοκομεία που δεν λειτουργούν ή
που δεν έχουν τα στοιχειώδη?

Την ασυδοσία και
την ατιμωρησία που έχει γίνει ο κανόνας ?

Ή τους πολιτικούς
που ζουν πλουσιοπάροχα εις βάρος όλων εμάς των υπολοίπων ? Που φροντίζουν να
πάρουν σύνταξη στις δύο τετραετίες με αποδοχές που για τους υπολοίπους είναι
όνειρο θερινής νυκτός ? Που δεν τιμωρήθηκε κανένας και ποτέ για τίποτα και πως
η μόνη ευθύνη που φέρουν είναι η «πολιτική ευθύνη» και πως η μόνη τιμωρία τους προέρχεται
από την (μη) ψήφο του λαού?

Πώς να χωρέσουν
όλα αυτά στο μικρό ταπεινό μου μυαλό…

Οι λέξεις στερεύουν.

Καμιά φορά πλημυρίζω από τόσα πολλά συναισθήματα και νοιώθω τόσο έντονη την ανάγκη να γράψω, αλλά όταν κάθομαι να γράψω οι λέξεις είναι σαν τους συνωστισμένους που πάνε να βγουν όλοι μαζί από μια μικρή πόρτα…

Αποτέλεσμα;
καταλήγω να γράφω μια δυο ή τρεις παραγράφους και μετά να έχω σχεδόν στερέψει
από λέξεις. Σαν το φουσκωμένο μπαλόνι που όταν του αφήσεις ελεύθερο το στόμιό
του, δεν κάνει παρά μόνο λίγα δευτερόλεπτα να ξεφουσκώσει.

Και αν και το βρίσκω λυτρωτικό να γράφω για ότι με απασχολεί συναισθηματικά, δεν θέλω να
γράφω για ότι με απασχολεί σε σχέση με την κοινωνία που ζω. Εκεί οι σκέψεις μου
και τα συναισθήματά μου θέλω να είναι συνέχεια «υπ’ ατμόν». Δεν θέλω να
εκτονώνομαι με το γράψιμο, θέλω να υπάρχει μέσα μου αρκετή ενέργεια συσσωρευμένη
και να μπορέσει να διοχετευτεί την κατάλληλη στιγμή στο κατάλληλο μέρος…

Τα όσκαρ ηθοποιίας

Τα όσκαρ ηθοποιίας δεν θα έπρεπε να δίνονται στην Αμερική.
Οι μεγαλύτεροι ηθοποιοί, τα καλύτερα σενάρια, η ωραιότερη
πλοκή, τα πιο ζωντανά σκηνικά και οι περισσότεροι κομπάρσοι, όλα αυτά δεν
χρειάζεται να πάει κανείς ούτε στις Κάννες ούτε στο Λος Άντζελες για να τα δει,
όλα αυτά τα βλέπει κανείς εδώ στην χώρα μας.
Δεν υπάρχουν πουθενά αλλού αυτά, ούτε στις πιο ευφάνταστες
ταινίες του κινηματογράφου.
Οι έλληνες πολιτικοί έχουν ανεβάσει την ηθοποιία σε άλλα
επίπεδα. Στη χώρα που γεννήθηκε τόσο η κωμωδία όσο και η τραγωδία και τα δύο
αυτά είδη ανθούν σήμερα και όχι μόνο ανθούν αλλά μεσουρανούν θα έλεγα.
Ρίξτε μια ματιά γύρω σας, αν αυτό που μας παίζουν δεν είναι
φαρσοκωμωδία τι είναι τότε?
Αλίμονο όμως, μην περιμένουμε αίσιο και ευτυχές τέλος από αυτούς.
Αν δεν υπάρξει ένας από μηχανής θεός να σώσει την κατάσταση,
το τέλος μας θα είναι τραγικό, αντάξιο των ηρώων των αρχαίων μας τραγωδών.
Αν και τότε η κάθαρση σήμαινε τέλος και το τέλος σήμαινε
κάθαρση, λέτε τελικά να γίνει και σήμερα το ίδιο, ή θα θυσιαστούμε ως άλλα
πρόβατα στη σφαγή προς τέρψη και αγαλλίαση των θεατών του θεάτρου αυτού του
παραλόγου?

Ποιός τους πιστεύει?

υπάρχουν άνθρωποι που ακόμα σε αυτή τη χώρα πιστεύουν τους πολιτικούς?
Τόσο ψέμα, τόση κοροϊδία κατάμουτρα, μόνο και μόνο για να
διατηρήσουν τις καρέκλες τους. Για τίποτα μα τίποτα άλλο, μόνο και μόνο για το
δικό τους προσωπικό όφελος.
Και εμείς ακόμα τους πιστεύουμε? Και θα πάμε στις επερχόμενες
εκλογές να τους ψηφίσουμε? Θα πάμε να στηρίξουμε και να επιβραβεύσουμε με την
ψήφο μας πολιτικές και πολιτικούς που έκοψαν μισθούς, έκοψαν συντάξεις,
διέλυσαν κάθε έννοια κοινωνικού κράτους (ότι είχε απομείνει από αυτό…),
ισοπέδωσαν εργασιακά δικαιώματα, αχρήστευσαν κατακτήσεις ετών από ανθρώπους που
έδωσαν το αίμα τους γι΄ αυτές και το χειρότερο απ’ όλα? παραχώρησαν τμήμα της εθνικής
μας κυριαρχίας!!! Υπέγραψαν την κατάκτηση και την υποδούλωση του λαού στο όνομα
της ανάκαμψης και της ανόρθωσης της οικονομίας.
Και μετά από όλα αυτά περιμένουν να πάμε στις εκλογές να τους
πούμε μπράβο?
«Μαύρο στο Μαυρογιαλούρο!» κατά το γνωστό σλόγκαν της πάντα επίκαιρης
ελληνικής ταινίας, αν και εκεί τουλάχιστον κάποιος είχε το φιλότιμο και τα
κότσια να παραιτηθεί.
Στη νεότερη Ελλάδα δεν υπάρχει τίποτα τέτοιο. Κανείς δεν
φταίει για τίποτα, πάντα φταίνε οι προηγούμενοι, οι ατυχίες, οι διεθνείς
συγκυρίες, τα ξένα συμφέροντα, η CIA, η KGB,
η Mi2, η τρύπα του
όζοντος, ο ανάδρομος Ερμής και ίσως ο Χατζηπετρής…
Η τελευταία μας ελπίδα είναι οι εκλογές αν και τα σημάδια
πως κάτι έχει αλλάξει κυρίως στην νοοτροπία του κόσμου όσον αφορά τους πολιτικούς,
δεν είναι ιδιαίτερα ενθαρρυντικά.
Ας σκεφτεί ο καθένας πλέον μπροστά στην κάλπη:
-αν μετά από τις αισχρές περικοπές μισθών και συντάξεων,
-αν μετά την εκτίναξη της ανεργίας κυρίως στους νέους,
-αν μετά τα τόσα παιδιά που έφυγαν για το εξωτερικό,
-αν μετά τους τόσους συνταξιούχους που στήνονται σε κάθε
λογής ουρά από τις 2 και τις 3 τα ξημερώματα για να πάρουν ένα χαρτί,
-αν μετά από τόσους συνανθρώπους μας που πάνε κάθε μέρα στα συσσίτια
για να εξασφαλίσουν ένα πιάτο φαγητό,
-αν μετά από τόσο κόσμο που ψάχνει στα σκουπίδια πλέον για
να βρει κάτι να βάλει στο στόμα του,
αν μετά από όλα αυτά, θα υπάρχει κάποιος που θα πάει στην
κάλπη να τους στηρίξει να συνεχίσουν το έργο τους…

Ας κάνουμε επιτέλους κάτι...

Πολίτες
ενάντια στο μνημόνιο.
Μέχρι
τώρα έχουμε υποστεί τα πάνδεινα, από ένα πολιτικό σύστημα το οποίο μας
υποσχέθηκε να μας σώσει και συνεχίζει να μας “σώζει”.
Στο
όνομα της σωτηρίας της χώρας και της αποφυγής της χρεωκοπίας της έχουν
καταλύσει κάθε έννοια κεκτημένου, νόμου, συντάγματος και δημοκρατίας.
Άνθρωποι
που ποτέ δεν πάλεψαν για το καλό κανενός μας παρά μόνο για το δικό τους καλό
και την καρέκλα τους, μιλάνε και πράττουν εξ ονόματός μας.
Ο
μόνος στόχος της πολιτικής τους είναι οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι, οι
οποίοι σηκώνουν και το βάρος της φορολογικής πολιτικής.
Φτάσαμε
σε σημείο να πηγαίνουν κάθε μέρα για συσσίτιο 25.000 συνάνθρωποί μας και τα
παιδιά να λιποθυμούν στα σχολεία από έλλειψη φαγητού.
Κατοχικά
φαινόμενα όπως οι μαυραγορίτες έχουν πλέον εξωραϊστεί (βλέπε
ενεχυροδανειστήρια) και έχουν ξεφυτρώσει και κατακλύσει ακόμα και την πιο μικρή
επαρχιακή πόλη, απομυζώντας και το τελευταίο αποκούμπι του καθενός ανθρώπου.
Συνάνθρωποί
μας φτάνοντας στο όριο της εξαθλίωσης ή μην αντέχοντας να φτάσουν στο όριο αυτό
επιλέγουν ως μόνη λύση την αυτοκτονία.
Την
ίδια στιγμή που επιβάλλουν μειώσεις σε συντάξεις των 300 και 400 ευρώ χαρίζουν
σε τράπεζες και μονοπώλια αρκετά δις ευρώ και πληρώνουν με υπέρογκους μισθούς
συμβούλους και «γκόλντεν μπόις» για να κλείσουν συμφωνίες, ενώ η βουλή ακόμα
αναζητεί αυτούς τους κυρίους «βουλευτές» που πήγαν στο εξωτερικό τα λεφτά τους.
Οι
μισθοί συνεχώς μειώνονται, οι συντάξεις συνεχώς μειώνονται και όλα τα άλλα
αυξάνονται ακόμα και σε καθημερινή βάση (τρόφιμα,φάρμακα, απορρυπαντικά,
βενζίνη, διόδια, ΔΕΗ, εισφορές και χαράτσια) με αποτέλεσμα το εισόδημά μας να
εξανεμίζεται.
Ακόμα
και όσοι ακόμα διατηρούμε την δουλειά μας, έχουμε φτάσει σε σημείο να
ντρεπόμαστε να βγούμε έξω να ψωνίσουμε κάτι, σκεπτόμενοι πως την ίδια στιγμή
υπάρχουν συνάνθρωποί μας οι οποίοι στερούνται της δυνατότητας να αγοράσουν
φαγητό για την οικογένειά τους.
Η
παιδεία (το αύριο και η ελπίδα της κοινωνίας και της χώρας σύμφωνα με τις
μεγαλοστομίες των πολιτικών μας), η υγεία καθώς και άλλοι κρίσιμοι τομείς και
υπηρεσίες για την λειτουργία ενός κράτους, γίνονται όλα βορρά στο όνομα της
εξυγίανσης και της αποκρατικοποίησης και περνούν στους ιδιώτες και όλα αυτά σε
εξευτελιστικές τιμές.
Τον
ιδιωτικό τομέα (βλέπε ζήμενς, μεγαλοεργολαβικές εταιρείες) από την μία τον
καταγγέλλει το πολιτικό σύστημα και το κάθε κόμμα κατηγορεί το άλλο για
διαπλοκή και χρηματισμό και από την άλλη πίνουν νερό στο όνομά του και του
παραχωρούν «γη και ύδωρ» και όλα αυτά για την επονομαζόμενη ανάπτυξη.
Τα
καταστήματα κλείνουν το ένα μετά το άλλο, η ανεργία έχει φτάσει σε ιστορικά για
την χώρα επίπεδα και αυτοί ακόμα κάνουν όνειρα για επανεκκίνηση και ανάπτυξη
και για ορδές επενδυτών οι οποίοι περιμένουν να έρθουν στη χώρα μας και να
επενδύσουν, ενώ την ίδια στιγμή οι μισές ελληνικές επιχειρήσεις έχουν αλλάξει
έδρα και έχουν πάει σε χώρες των βαλκανίων. Οι δε βουλευτές, έχουν επιδοθεί σε
αγώνα δρόμου, ποιος θα έχει τις περισσότερες off-shore.
Η
όποια έννοια κοινωνικού κράτους έχει γίνει πια ανέκδοτο για τις παρέες και οι
εξαθλιωμένοι πλέον συνάνθρωποί μας βασίζονται στην ευσπλαχνία και στην
φιλανθρωπία των υπολοίπων για να επιβιώσουν ή στην δράση κοινωνικών ομάδων όπως
του κινήματος «ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ» για να αποφύγουν διακοπές ρεύματος.
Οι
νέοι, το πιο παραγωγικό κομμάτι της κοινωνίας μας, όσοι δεν σκέφτονται να
φύγουν στο εξωτερικό, σκέφτονται πως προκειμένου να μην μείνουν χωρίς δουλειά,
θα δεχτούν να δουλέψουν με μισθούς της τάξεως των 300 ευρώ και σε δουλειές με
ημιαπασχόληση ή σε ωράρια σκλαβιάς.
Και
σε όλα αυτά, οι ψηφισμένοι συνδικαλιστές μας, τα πρωτοκλασάτα στελέχη της ΓΣΕΕ
και της ΑΔΕΔΥ (που το μόνο τους νοιάζει είναι να μπορέσουν να χρησιμοποιήσουν
την τωρινή τους θέση ως εφαλτήριο για την είσοδο τους στη βουλή), αντιδρούν
εξαγγέλλοντας απεργιακές κινητοποιήσεις μιας (1) ημέρας και στάσεις εργασίας
από τις 12:00 ως την λήξη του ωραρίου (!!!) προκαλώντας την χλεύη της
κοινωνίας.
Και
ενώ υποτίθεται πως όταν φτάνεις σε συνθήκες εξαθλίωσης δεν σου μένει τίποτα
άλλο από το να επαναστατήσεις σε μια προσπάθεια να τα αλλάξεις όλα αυτά, εδώ
δεν βλέπουμε ούτε αυτό, ο κόσμος έχει μείνει αποχαυνωμένος να παρακολουθεί μην
ξέροντας τι να κάνει πλέον και περιμένοντας ο καθένας τους άλλους να κινηθούν
και να κάνουν κάτι, έχει χαθεί η διάθεση για δράση ή μάλλον για αντίδραση.
Όμως
είναι καιρός όλα αυτά να αλλάξουν. Από εμάς, από ΟΛΟΥΣ εμάς. Δεν έχουμε άλλο
χρόνο.
Η
κατάσταση δεν είναι στο παρά πέντε. Η κατάσταση είναι στο και πέντε.
Πρέπει
να δράσουμε, πρέπει να αντιδράσουμε, ΕΜΕΙΣ, δεν πρέπει να περιμένουμε άλλον.
Να
μαζευτούμε και να κάνουμε μια ομάδα, να πάρουμε επιτέλους την τύχη μας στα
χέρια μας, τόσο καιρό την αφήνουμε στους άλλους, με τα γνωστά αποτελέσματα.
Ο
καθένας λέει πως έχει χάσει την όρεξή του με όλα αυτά που συμβαίνουν, αυτό
είχαν και αυτοί ως στόχο, να μας αποχαυνώσουν και να σταματήσουμε να μην
αντιδρούμε. Ας μην τους αφήσουμε.
Ø Αν είμαστε νέοι,
Ø αν είμαστε απόφοιτοι
Τεχνολογικών ή Πολυτεχνικών σχολών (και όχι μόνο),
Ø αν έχουμε αγανακτήσει με όλα
αυτά που συμβαίνουν και θέλουμε να αλλάξουμε την προοπτική που μας έχουν
καθορίσει αλλά και το μέλλον μας,
Ø αν έχουμε πάψει να τους
πιστεύουμε και να πιστεύουμε πως αυτοί που μας οδήγησαν σε αυτή την κατάσταση
μπορούν (και θέλουν) να μας σώσουν,
Ø αν δεν μπορούμε να ζούμε ο
καθένας στη δική του γυάλα αδιαφορώντας για το τι συμβαίνει γύρω μας και πως
περνούν οι συνάνθρωποί μας,
Ø αν έχουμε πλέον απηυδήσει και
πιστεύουμε πως είναι ώρα για δράση
Ø Αν πιστεύουμε πως όλοι μαζί
μπορούμε να αλλάξουμε την κατάσταση και έχουμε την διάθεση να δουλέψουμε αλλά
και να παλέψουμε γι αυτό,
Τότε, ας δράσουμε, ας
αντιδράσουμε, ας αφήσουμε τους καναπέδες και τη βολή του ο καθένας, ας
οργανωθούμε και ας τους δείξουμε τι ΘΕΛΟΥΜΕ και κυρίως τι ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΝΑ
ΚΑΝΟΥΜΕ.
Ας μην τους αφήνουμε άλλο να καταστρέφουν τις ζωές μας, τις ζωές των παιδιών μας, την πατρίδα μας...