Καμιά φορά πλημυρίζω από τόσα πολλά συναισθήματα και νοιώθω τόσο έντονη την ανάγκη να γράψω, αλλά όταν κάθομαι να γράψω οι λέξεις είναι σαν τους συνωστισμένους που πάνε να βγουν όλοι μαζί από μια μικρή πόρτα…
Αποτέλεσμα;
καταλήγω να γράφω μια δυο ή τρεις παραγράφους και μετά να έχω σχεδόν στερέψει
από λέξεις. Σαν το φουσκωμένο μπαλόνι που όταν του αφήσεις ελεύθερο το στόμιό
του, δεν κάνει παρά μόνο λίγα δευτερόλεπτα να ξεφουσκώσει.
Και αν και το βρίσκω λυτρωτικό να γράφω για ότι με απασχολεί συναισθηματικά, δεν θέλω να
γράφω για ότι με απασχολεί σε σχέση με την κοινωνία που ζω. Εκεί οι σκέψεις μου
και τα συναισθήματά μου θέλω να είναι συνέχεια «υπ’ ατμόν». Δεν θέλω να
εκτονώνομαι με το γράψιμο, θέλω να υπάρχει μέσα μου αρκετή ενέργεια συσσωρευμένη
και να μπορέσει να διοχετευτεί την κατάλληλη στιγμή στο κατάλληλο μέρος…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου