Ας κάνουμε επιτέλους κάτι...

Πολίτες
ενάντια στο μνημόνιο.
Μέχρι
τώρα έχουμε υποστεί τα πάνδεινα, από ένα πολιτικό σύστημα το οποίο μας
υποσχέθηκε να μας σώσει και συνεχίζει να μας “σώζει”.
Στο
όνομα της σωτηρίας της χώρας και της αποφυγής της χρεωκοπίας της έχουν
καταλύσει κάθε έννοια κεκτημένου, νόμου, συντάγματος και δημοκρατίας.
Άνθρωποι
που ποτέ δεν πάλεψαν για το καλό κανενός μας παρά μόνο για το δικό τους καλό
και την καρέκλα τους, μιλάνε και πράττουν εξ ονόματός μας.
Ο
μόνος στόχος της πολιτικής τους είναι οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι, οι
οποίοι σηκώνουν και το βάρος της φορολογικής πολιτικής.
Φτάσαμε
σε σημείο να πηγαίνουν κάθε μέρα για συσσίτιο 25.000 συνάνθρωποί μας και τα
παιδιά να λιποθυμούν στα σχολεία από έλλειψη φαγητού.
Κατοχικά
φαινόμενα όπως οι μαυραγορίτες έχουν πλέον εξωραϊστεί (βλέπε
ενεχυροδανειστήρια) και έχουν ξεφυτρώσει και κατακλύσει ακόμα και την πιο μικρή
επαρχιακή πόλη, απομυζώντας και το τελευταίο αποκούμπι του καθενός ανθρώπου.
Συνάνθρωποί
μας φτάνοντας στο όριο της εξαθλίωσης ή μην αντέχοντας να φτάσουν στο όριο αυτό
επιλέγουν ως μόνη λύση την αυτοκτονία.
Την
ίδια στιγμή που επιβάλλουν μειώσεις σε συντάξεις των 300 και 400 ευρώ χαρίζουν
σε τράπεζες και μονοπώλια αρκετά δις ευρώ και πληρώνουν με υπέρογκους μισθούς
συμβούλους και «γκόλντεν μπόις» για να κλείσουν συμφωνίες, ενώ η βουλή ακόμα
αναζητεί αυτούς τους κυρίους «βουλευτές» που πήγαν στο εξωτερικό τα λεφτά τους.
Οι
μισθοί συνεχώς μειώνονται, οι συντάξεις συνεχώς μειώνονται και όλα τα άλλα
αυξάνονται ακόμα και σε καθημερινή βάση (τρόφιμα,φάρμακα, απορρυπαντικά,
βενζίνη, διόδια, ΔΕΗ, εισφορές και χαράτσια) με αποτέλεσμα το εισόδημά μας να
εξανεμίζεται.
Ακόμα
και όσοι ακόμα διατηρούμε την δουλειά μας, έχουμε φτάσει σε σημείο να
ντρεπόμαστε να βγούμε έξω να ψωνίσουμε κάτι, σκεπτόμενοι πως την ίδια στιγμή
υπάρχουν συνάνθρωποί μας οι οποίοι στερούνται της δυνατότητας να αγοράσουν
φαγητό για την οικογένειά τους.
Η
παιδεία (το αύριο και η ελπίδα της κοινωνίας και της χώρας σύμφωνα με τις
μεγαλοστομίες των πολιτικών μας), η υγεία καθώς και άλλοι κρίσιμοι τομείς και
υπηρεσίες για την λειτουργία ενός κράτους, γίνονται όλα βορρά στο όνομα της
εξυγίανσης και της αποκρατικοποίησης και περνούν στους ιδιώτες και όλα αυτά σε
εξευτελιστικές τιμές.
Τον
ιδιωτικό τομέα (βλέπε ζήμενς, μεγαλοεργολαβικές εταιρείες) από την μία τον
καταγγέλλει το πολιτικό σύστημα και το κάθε κόμμα κατηγορεί το άλλο για
διαπλοκή και χρηματισμό και από την άλλη πίνουν νερό στο όνομά του και του
παραχωρούν «γη και ύδωρ» και όλα αυτά για την επονομαζόμενη ανάπτυξη.
Τα
καταστήματα κλείνουν το ένα μετά το άλλο, η ανεργία έχει φτάσει σε ιστορικά για
την χώρα επίπεδα και αυτοί ακόμα κάνουν όνειρα για επανεκκίνηση και ανάπτυξη
και για ορδές επενδυτών οι οποίοι περιμένουν να έρθουν στη χώρα μας και να
επενδύσουν, ενώ την ίδια στιγμή οι μισές ελληνικές επιχειρήσεις έχουν αλλάξει
έδρα και έχουν πάει σε χώρες των βαλκανίων. Οι δε βουλευτές, έχουν επιδοθεί σε
αγώνα δρόμου, ποιος θα έχει τις περισσότερες off-shore.
Η
όποια έννοια κοινωνικού κράτους έχει γίνει πια ανέκδοτο για τις παρέες και οι
εξαθλιωμένοι πλέον συνάνθρωποί μας βασίζονται στην ευσπλαχνία και στην
φιλανθρωπία των υπολοίπων για να επιβιώσουν ή στην δράση κοινωνικών ομάδων όπως
του κινήματος «ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ» για να αποφύγουν διακοπές ρεύματος.
Οι
νέοι, το πιο παραγωγικό κομμάτι της κοινωνίας μας, όσοι δεν σκέφτονται να
φύγουν στο εξωτερικό, σκέφτονται πως προκειμένου να μην μείνουν χωρίς δουλειά,
θα δεχτούν να δουλέψουν με μισθούς της τάξεως των 300 ευρώ και σε δουλειές με
ημιαπασχόληση ή σε ωράρια σκλαβιάς.
Και
σε όλα αυτά, οι ψηφισμένοι συνδικαλιστές μας, τα πρωτοκλασάτα στελέχη της ΓΣΕΕ
και της ΑΔΕΔΥ (που το μόνο τους νοιάζει είναι να μπορέσουν να χρησιμοποιήσουν
την τωρινή τους θέση ως εφαλτήριο για την είσοδο τους στη βουλή), αντιδρούν
εξαγγέλλοντας απεργιακές κινητοποιήσεις μιας (1) ημέρας και στάσεις εργασίας
από τις 12:00 ως την λήξη του ωραρίου (!!!) προκαλώντας την χλεύη της
κοινωνίας.
Και
ενώ υποτίθεται πως όταν φτάνεις σε συνθήκες εξαθλίωσης δεν σου μένει τίποτα
άλλο από το να επαναστατήσεις σε μια προσπάθεια να τα αλλάξεις όλα αυτά, εδώ
δεν βλέπουμε ούτε αυτό, ο κόσμος έχει μείνει αποχαυνωμένος να παρακολουθεί μην
ξέροντας τι να κάνει πλέον και περιμένοντας ο καθένας τους άλλους να κινηθούν
και να κάνουν κάτι, έχει χαθεί η διάθεση για δράση ή μάλλον για αντίδραση.
Όμως
είναι καιρός όλα αυτά να αλλάξουν. Από εμάς, από ΟΛΟΥΣ εμάς. Δεν έχουμε άλλο
χρόνο.
Η
κατάσταση δεν είναι στο παρά πέντε. Η κατάσταση είναι στο και πέντε.
Πρέπει
να δράσουμε, πρέπει να αντιδράσουμε, ΕΜΕΙΣ, δεν πρέπει να περιμένουμε άλλον.
Να
μαζευτούμε και να κάνουμε μια ομάδα, να πάρουμε επιτέλους την τύχη μας στα
χέρια μας, τόσο καιρό την αφήνουμε στους άλλους, με τα γνωστά αποτελέσματα.
Ο
καθένας λέει πως έχει χάσει την όρεξή του με όλα αυτά που συμβαίνουν, αυτό
είχαν και αυτοί ως στόχο, να μας αποχαυνώσουν και να σταματήσουμε να μην
αντιδρούμε. Ας μην τους αφήσουμε.
Ø Αν είμαστε νέοι,
Ø αν είμαστε απόφοιτοι
Τεχνολογικών ή Πολυτεχνικών σχολών (και όχι μόνο),
Ø αν έχουμε αγανακτήσει με όλα
αυτά που συμβαίνουν και θέλουμε να αλλάξουμε την προοπτική που μας έχουν
καθορίσει αλλά και το μέλλον μας,
Ø αν έχουμε πάψει να τους
πιστεύουμε και να πιστεύουμε πως αυτοί που μας οδήγησαν σε αυτή την κατάσταση
μπορούν (και θέλουν) να μας σώσουν,
Ø αν δεν μπορούμε να ζούμε ο
καθένας στη δική του γυάλα αδιαφορώντας για το τι συμβαίνει γύρω μας και πως
περνούν οι συνάνθρωποί μας,
Ø αν έχουμε πλέον απηυδήσει και
πιστεύουμε πως είναι ώρα για δράση
Ø Αν πιστεύουμε πως όλοι μαζί
μπορούμε να αλλάξουμε την κατάσταση και έχουμε την διάθεση να δουλέψουμε αλλά
και να παλέψουμε γι αυτό,
Τότε, ας δράσουμε, ας
αντιδράσουμε, ας αφήσουμε τους καναπέδες και τη βολή του ο καθένας, ας
οργανωθούμε και ας τους δείξουμε τι ΘΕΛΟΥΜΕ και κυρίως τι ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΝΑ
ΚΑΝΟΥΜΕ.
Ας μην τους αφήνουμε άλλο να καταστρέφουν τις ζωές μας, τις ζωές των παιδιών μας, την πατρίδα μας...