Από την άλλη...

Από την άλλη
γύρω μας έχουν συμβεί τόσα πολλά πράγματα σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα, που μου
φαίνονται αδιανόητα και δεν μπορώ να συμβιβαστώ.

Τα δύο τελευταία
χρόνια έχουμε γίνει μάρτυρες τέτοιων αλλαγών που και να ήθελα τελικά να
εκφραστώ, μάλλον θα χρειαζόμουν πολλές σελίδες για να το κάνω.

Τόσα πράγματα πώς
να τα συλλάβει του ανθρώπου ο νους; και πώς να συμβιβαστεί με αυτά; Τι να
πιάσεις και τι να αφήσεις…

Τα παιδιά στα
σχολεία που λιποθυμούσαν από την πείνα;

Τους νέους που
είναι όλοι άνεργοι ή που εκβιάζονται για μισθούς 200 και 300 ευρώ?

Τους μεγαλύτερους
που όσοι έχουν δουλειές παλεύουν για να τις διατηρήσουν με μισθούς πείνας και
όσοι απολύονται είναι καταδικασμένοι στην ανεργία?

Τους συνταξιούχους
που επαιτούν πλέον για συντάξεις πείνας και που στέκονται στις ουρές για να
πάρουν φάρμακα ή κάποιο χαρτί?

Τους αρρώστους
που δεν μπορούν πλέον να βρουν τα φάρμακά τους ή αν τα βρουν τα πληρώνουν πλέον
ακριβά?

Τους ασθενείς
που δεν μπορούν να νοσηλευτούν αξιοπρεπώς σε νοσοκομεία που δεν λειτουργούν ή
που δεν έχουν τα στοιχειώδη?

Την ασυδοσία και
την ατιμωρησία που έχει γίνει ο κανόνας ?

Ή τους πολιτικούς
που ζουν πλουσιοπάροχα εις βάρος όλων εμάς των υπολοίπων ? Που φροντίζουν να
πάρουν σύνταξη στις δύο τετραετίες με αποδοχές που για τους υπολοίπους είναι
όνειρο θερινής νυκτός ? Που δεν τιμωρήθηκε κανένας και ποτέ για τίποτα και πως
η μόνη ευθύνη που φέρουν είναι η «πολιτική ευθύνη» και πως η μόνη τιμωρία τους προέρχεται
από την (μη) ψήφο του λαού?

Πώς να χωρέσουν
όλα αυτά στο μικρό ταπεινό μου μυαλό…